De eerste donderdag in juni is de dag dat er voor het KWF gefietst wordt op de Alpe d’Hues, in die week ook wel de Alpe d’HuZes genoemd.
21 behoorlijk steile bochten moeten worden getrotseerd en het is de bedoeling zoveel mogelijk geld op te halen. Iets wat gelukkig ook altijd weer lukt.

Vier jaar geleden heb ik met mijn familie en enkele vrienden dit geweldige spektakel van dichtbij meegemaakt.
Neef Stefan en vriend Corné hadden zich opgegeven voor dit evenement en in Nederland al flink getraind. Zij zouden als team Haarens Verzet gaan fietsen voor onze neef en de moeder van de vriend, welke beiden het jaar daarvoor zijn overleden aan de gevolgen van kanker.

In de maanden daarvoor zijn er allerlei benefiet acties dóór- en vóór hen georganiseerd om zoveel mogelijk sponsorgeld binnen te halen. Korenmiddagen en een evenement op een varkensboerderij, niets was te veel.
Onze familie zat ondertussen ook niet stil en heeft allerlei acties op touw gezet om geld voor de jongens op te halen. Er werden onder andere tasjes en kaarten gemaakt en we stonden op rommelmarkten om spulletjes te verkopen.

De zaterdag vóór het evenement zou plaatsvinden, kwamen we aan bij het vakantiehuis dat we voor een week hadden gehuurd. Er moest nog behoorlijk getraind worden, want die berg was wel andere koek dan het trainen in Nederland.
Stefan en Corné zijn vanaf zondag regelmatig gaan fietsen op de berg en ook Joris, de broer van Corné, trainde een paar keer mee. Ook hij wilde op eigen gelegenheid een keer die berg op, met zijn moeder in gedachten.
De dag daarop heb ik met een aantal familieleden en vrienden een poging gewaagd om de berg wandelend te beklimmen.
Dat is mij helaas niet gelukt; ik heb ruim 2,5 bocht gelopen en moest toen opgeven wegens een tekort aan zuurstof. Dat was flink balen. Astmatisch, te weinig getraind en mede daardoor niet genoeg conditie; het gaat dan écht niet lukken.
De rest van de groep bracht het er beter van af. Drie van hen haalden de eindstreep en twee van hen moesten slechts een paar bochten voor de eindstreep afhaken. Ik was best trots op hen.
Dinsdag was voor de familie een rustdag, maar er moest door de jongens natuurlijk weer getraind worden. Wat een bikkels!

Woensdagochtend zijn we met de bus naar de top van de Alpe d’HuZes gereden om kaarsen klaar te laten zetten voor Maurice en Marleen, in één van de 21 bochten. Op de top van de berg aangekomen klonk het lied “Dichter bij de Hemel kom je niet”, wat behoorlijk binnen kwam. Wat fijn dat je met elkaar dan de emoties kunt delen. Ook hebben we nog wensen kunnen opschrijven voor de wensen-wand.
Woensdagavond zijn we met zijn allen naar de bezinningsavond gegaan. Zoveel lieve mensen hebben we daar ontmoet; mensen die ook kanker hebben en niet meer beter worden, maar die de volgende dag wel lopend die berg gaan trotseren. Kinderen, die al mega veel behandelingen hebben moeten ondergaan en zo blij hun verhaal vertellen. Een mevrouw die al opgegeven was, maar die als door een wonder er nog steeds staat en die ook een stukje berg zou meemaken de volgende dag. Mensen ook, die na heel veel behandelingen, gelukkig weer door mogen gaan met hun leven.
Wat was deze avond indrukwekkend, ontroerend en emotioneel!

Donderdagnacht moesten we vóór 03:00 uur bovenop de berg zijn omdat die voor niet-Frans verkeer zou worden afgesloten. We konden daardoor niet bij de start zijn, maar we waren wel bij de finish en dus ook bij de eerste aankomst van Stefan en Corné. Een ervaring die eigenlijk niet is te beschrijven. De hele dag door gingen ze berg op – berg af en dat vele, vele malen. Wat een kanjers!

Er was blijheid en ontroering wanneer een ouder met een (klein)kind, vaak van mijn kleindochters leeftijden, binnen kwamen; knuffels, schoentjes of foto’s met namen aan hun rugzak gebonden.
We zagen een man met zijn kind die beiden op een één-wieler de berg trotseerden, maar ook een man die met een kruiwagen vol stenen, met daarbovenop een boom, wandelend de berg op kwam.
Fietsers en wandelaars, het leek of iedereen de berg op gedrágen werd.
Onder luid gejuich en applaus werd er gefinisht en het was één groot feest als het einddoel behaald was. Achter iedere binnenkomst schuilde een verhaal en daar werd ik toch heel erg stil van!

Maar ik was ook blij omdat Stefan en Corné hun doel bereikt hadden en wij in hun blijdschap en emoties mochten delen.
En ik was natuurlijk ook erg blij dat er ontzettend veel geld is opgehaald! Wat zou het mooi zijn als er geen mensen meer zouden overlijden aan kanker.

Vrijdag moest iedereen weer bijkomen van alle indrukken, konden de jongens eens heerlijk uitslapen en werden de koffers weer gepakt. De volgende dag zouden we weer huiswaarts gaan.

Ik heb nog wel een week moeten bijkomen van alles wat we toen in Frankrijk hebben meegemaakt.
Een ervaring om nooit meer te vergeten.
Ieder jaar zit ik weer opnieuw te kijken als dit spektakel wordt uitgezonden op de Nederlandse televisie en ieder jaar is het net of ik er weer bij ben.

 

© Anneke Haarsma            9/06/2019

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.