Stel je toch eens voor dat je straks lekker thuis kunt blijven en niet meer hoeft te werken. Wat ga je dan allemaal doen? Ben je niet bang dat je in een gat valt?
Deze vragen werden mij een paar maanden terug, in aanloop naar mijn pensioen, gesteld.
Nou, voor dat laatste hoef je echt niet bang te zijn hoor. Ik heb genoeg te doen. Dingen die een beetje zijn versloft in de loop der tijd en daarnaast heb ik zoveel hobby’s; ik denk eerder dat ik tijd tekort ga komen, antwoordde ik.

Inmiddels ben ik anderhalve maand verder en kan mijn dagen indelen zoals ik dat zelf wil. Toch moet ik er ook wel even aan wennen en ook aan werken om een nieuw ritme te vinden.
Van andere gepensioneerden heb ik al gehoord dat dat wel een aantal maanden nodig heeft.
Dat stelt me dan wel weer gerust.

In de herfstvakantie zijn mijn kleindochters en ik een paar dagen naar een vakantiepark geweest, waar we ons ontzettend hebben vermaakt. Ik hoefde er geen vrij voor te vragen. Hoe luxe is dat!
Ondertussen geniet ik van het thuis zijn en van het rommelen in en rond mijn huis. Ik heb dan ook alle tijd om het een en ander aan te pakken, zoals ik al van plan was. Het hoeft morgen niet allemaal klaar te zijn.
Tussendoor gun ik mezelf de tijd om een mooi boek te lezen en kaarten te maken, een hobby waar ik mij de laatste tijd niet altijd toe kon zetten.

Ik bof tot nu toe met het prachtige weer, waardoor het ook geen straf is om een stevige wandeling te maken en zodoende mijn conditie weer wat op te krikken. En niet te vergeten, heerlijk in de tuin aan de gang. Die kan ook wel wat extra aandacht gebruiken.
Heel veel geluksmomentjes dus, tot nu toe!

Inmiddels zitten we in de wintertijd.
Voorheen werd ik al wat somber als het richting eind oktober ging. Eigenlijk begon dat al halverwege september, wanneer mijn achterbuurman met camper weer richting Spanje vertrok om daar te gaan overwinteren.
Als de klok daadwerkelijk teruggezet werd, kreeg ik een onbestemd gevoel over me dat niet zomaar weer overging. ’s Morgens vroeg in het donker richting werk en ’s avonds in het donker weer naar huis, met de nodige lange files. Overdag op mijn werkplek was er ook weinig tot geen daglicht. Vreselijk vond ik dat altijd.
Nu, na twee weken, kom ik er achter dat die wintertijd helemaal niet zo erg is. Ik hoef niet iedere dag meer in het donker met de auto weg en overdag heb ik genoeg daglicht. Het onrustige gevoel hierover is er dit jaar ook nog niet geweest. Gek genoeg vind ik het zelfs gezellig.

Tussendoor ben ik weer een keer op mijn vroegere werkplek geweest om de laatste formaliteiten af te ronden. Het was erg leuk om een aantal collega’s weer te zien en te spreken; we blijven contact houden en de datum voor een etentje in ons stam-restaurant staat alweer vast. Ik vond het wel raar dat ik weer huiswaarts kon keren om mijn tijd zelf in te vullen en mijn collega’s al werkend achter te laten.
Dat laatste gevoel duurde maar heel even. Toen ik weer buiten stond was het prachtig mooi weer. Ik ben dus snel naar huis gereden en na een snelle lunch besloot ik om ten volle te gaan genieten van de zonnige dag.
Mijn mobiel weer ingesteld op een wandeltraining en een uurtje heerlijk gewandeld.

Nee, ik val echt niet in het gat dat een aantal mensen mij voor ogen hield.
Ik geniet met volle teugen!

(c) Anneke Haarsma       07/11/2018

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.