‘Zo Gerrit, moet er weer gereden worden?’
Ik doe nog even een rondje Boterdijk/Zijdelmeer voor het avondeten en voor de kranslegging op tv vanavond.

‘Och ja, morgen eerst verzamelen in Nieuw-Vennep, bij het oldtimer truckmuseum, en vandaar richting Gouda, geloof ik.’ Gerrit is wat dat betreft altijd nogal laconiek. Hij weet waar hij hoe laat verwacht wordt en hoort dan wel waar de reis naar toe gaat. Hij staat trots naast zijn twee groene Amerikaanse legertrucks die ook nog echt in ’40-’45 hebben meegevochten. Een aanhanger staat iets terzijde. Ze zien er pico bello uit, op een kleine beschadiging na aan de voorbumper van de linker truck.
‘Gewoon een beetje verf, meer niet. Ik moest er laatst nog iemand mee aanduwen, met net zo’n stalen achterbumper. En dan krijg je dat. Is niet erg. Knap ik wel weer op.’ Want Gerrit crost nog regelmatig met zijn trucks door braakliggend land. Huurt dan gewoon met wat andere liefhebbers enkele hectaren en toeren maar.
‘En hoe laat moet je hier dan vertrekken morgen?’, vraag ik.
‘Nou…een uurtje of negen, denk ik.’

De volgende ochtend negen uur ben ik aanwezig. Gerrit en zoon Rob doen de laatste inspectie en starten de trucks. Op de aanhanger van Rob ligt het enorme zoeklicht met aggregaat. Werkt ook nog steeds! Vrouw Ineke en ik zwaaien ze uit. Richting De Kwakel en dan naar het Nederlands Transport Museum in Nieuw-Vennep, de verzamelplaats voor een rondje Haarlemmermeer, heb ik Gerrit weten te ontfutselen, een nieuw museum met allerlei old time transportmiddelen ( www.hetnederlandstransportmuseum.nl ) in de oude Bolsloodsen.

 Ik loop de Boterdijk verder, richting Amstelplein, en geniet van de vredige, rustieke aanblik. De Boterdijk op z’n mooist. Ik geniet van de schittering van de vroege voorjaarszon op het water van het meer. Ik zie de silhouetten van twee jongemannen met petten op bij hun groene tenten. De stilte wordt onderstreept door het getwitter van mussen, mezen en vinken, gesnater van eenden en gegak van ganzen. Een reiger cirkelt hoog boven het meer, nog niet zeker waar hij zal gaan landen. 

‘En jongens, nog wat gevangen vannacht?’
‘Nee meneer, we gaan net beginnen.’
Tring! Een fietser op weg naar het winkelcentrum, denk ik.
‘Hoi!, groet ik.
‘Hoi!’, krijg ik terug.

Iets verderop zie ik hoe de zon prachtig schijnt op de in ijltempo uitgelopen knotwilgen. De bladeren schitteren goud. In het slootje langs de dijk schiet frisgroen riet de lucht in. Tussen het riet eenden met hun jongen.

Buitenlandse stemmen halen mij in, hoor ik. Ik ga wat aan de kant lopen. Een groep van wel dertig toeristen op fietsen, met helmen, rugtassen, jassen en lange broeken passeert mij. Ik meen Spaans te horen en voel mij een bezienswaardigheid in mijn korte broek.
Ik neem een foto van de rij knotwilgen en zie door mijn lens tussen de bomen door een grote groep wandelaars aan komen lopen. Bij het passeren groeten wij elkaar.
Ik vroeg mij net af wat dat voor groep kon zijn, toen ik Sjaak Verhaar ontwaarde, met naast hem Herman Bezuijen.

‘Wij maken deel uit van de Bevrijdingsloop die in Wageningen gestart is. Deze Uithoornaars vertrokken hier van het raadhuis en lopen een rondje Zijdelmeer om de bevrijding te herdenken. We eindigen weer bij het raadhuis en gebruiken daar gezamenlijk het ontbijt,’ legt Sjaak uit.
‘Maar kom, we moeten weer eens verder anders raken we de groep kwijt en komen we te laat voor het ontbijt,’ zegt hij lachend.
Even later is het onwezenlijk stil en leeg op de Boterdijk.
 

Ja, leven in een vrij land, mijmer ik voor mij heen, waar ik zelf de baas ben over mijn eigen gedachten en die ook mag uitspreken. Opgevoed in vrijheid, met ouders die mij leerden om naar andere meningen te luisteren, daarover na te denken en te gebruiken om weer een eigen mening te vormen of te nuanceren. In gedachten sta ik even stil bij de elk jaar intens beleefde kranslegging in De Kwakel, waar kortgeleden in het Egeltjesbos een echte Anne Frankboom geplaatst is als monument ter herdenking van oorlogsslachtoffers. Het zal er gisteren ook wel weer druk geweest zijn.

Ik sla af, mijn wijk in. Vrolijke, heldere kinderstemmen bij de speeltoestellen halen mij weer terug uit mijn gedachten. Kinderen met nog een heel leven vóór zich.

In vrijheid hoop ik, denk ik.

 

© Ben Voorend 7/05/2018