Moge er Blijdschap zijn in Vreugdehof

En moge die bij mij beginnen.

Moge er Blijdschap zijn op aarde

Laat Blijdschap bij mij beginnen

Laat dit nu het moment zijn

Bij iedere ademhaling

Laat dit mijn gebed zijn

Om ieder moment te leven in Blijdschap

Blij zijn met elkaar

Rolstoeldansen in zorghuis Vreugdehof met de lieve bewoners: top! Kees, goede vriendin Anja en ik mochten met andere vrijwilligers gister weer dansen met ze. Het was al de 11e keer dat dit werd georganiseerd door Ferry. We zijn om 13.00 uur begonnen met bewoners ophalen van de afdelingen, dan onder leiding van Digna hetfantastische dansen. Daarna wat gedronken en de bewoners terugbrengen. De tijd vloog om. De bewoners bewogen eerst voorzichtig en moment na moment met steeds meer enthousiasme mee. Ze kwamen echt los van hun innerlijke spanning rondom het leven in een rolstoel, maakten oogcontact, glimlachend en stralend van overgave aan de muziek. Het was super ontroerend, inspirerend en blij makend.Wie helpt eigenlijk wie?, vroeg ik me af bij het dankbaar huiswaarts keren.

Het volgende waar gebeurd verhaal van een medewerkster uit het zorghuis toont hoe kostbaar het is als vrije tijd en aandacht met deze bewoners worden gedeeld. Leven in een verpleeghuis is geen keuze, het overkomt mensen. Niet meer het ‘gewende’ leven kunnen leiden. Afhankelijk zijn, zo oud zijn dat alle geliefden om jou heen er al niet meer zijn. Wij medewerkers van het verpleeghuis kunnen een bijdrage leveren aan het kleine geluk en soms kunnen wij iets doen zodat bij een bewoner zelfs tranen van geluk verschijnen. Een bewoonster van Vreugdehof krijgt wekelijks bezoek van een geweldige jonge man van 24 jaar oud. In het dagelijkse leven werkt hij in een ziekenhuis op radiologie. Hij meldde zich maanden geleden aan als vrijwilliger, hij wilde wel 1 x per week met iemand wandelen. Dat deed hij, elke week weer. De afgelopen twee weken was hij verhinderd en toen hij na die twee weken terugkwam reageerde onze bewoonster blij en wilde graag mee met hem. Ze gaf aan nog even naar de wc te willen alvorens zij naar buiten gingen. De medewerkster, verzorgende op de afdeling van mevrouw, bracht haar naar de wc en toen brak mevrouw in tranen uit. Zij schrok en vroeg, “Wat is er aan de hand, mevrouw?” Mevrouw lachte door haar tranen heen en zei: “Ik ben toch zo gelukkig dat hij er weer is”.

Wij zijn als bloemen die bloeien, als wij blijdschap delen, ja toch?

© Conchita Willems     12/12/2018

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.