Ik ben een groot bewonderaar van de tekenaar Otto Dicke en ik heb al vaker over hem geschreven in mijn stukjes op facebook en het Nederlands Blog Initiatief (zie o.a. https://wp.me/p9qQLn-8g ). Ik struin kringlopen af op zoek naar boeken met illustraties van hem en hoop stiekem nog eens een originele tekening voor een paar euro op de kop te kunnen tikken en dat ik dan bij Kunst & Kitsch glunderend kan zeggen ‘Nee, ik verkoop het niet, het [...]
afb. www.plazilla.com 'Nou, dan spuit u toch gewoon een beetje bij?', zegt de serveerster. Ik geloof mijn oren niet. 'U bent met vakantie, hoor. U moet ervan genieten en lekker eten. Vergeet die diabetes maar even. Een dieet is zo saai! U moet genieten.' Wat moet ik met zoveel domheid, daar valt niet mee te discussiëren. Toch proberen wij haar nog uit te leggen dat suikers slecht zijn voor diabeten en dat de rodekoolschotel voor ons neus [...]
Zo, de eerste zitten er weer in. Hollandse Nieuwe, wat een traktatie! Speciaal naar Hoorn gereden, Sjon mee natuurlijk, want daar krijg je echt bijzonder goede haring in een authentieke omgeving. Zittend op het terrasje van Leen Parlevinker naast de toren aan het water, uitkijkend aan de ene kant op de Zuiderzee met bollende zeilen in de verte en aan de andere kant op de drukke kade, komt dat deel van de haringbeleving helemaal tot zijn recht. Van de [...]
Opmerkzame oogjes in een gerimpeld, permanent zorgelijk gezicht, kijken me onderzoekend aan over een kopje thee aan de mond. Op het hoofd een grijs knotje, een beetje slordig in elkaar gedraaid, want slierten zilver flankeren de rimpels in het gezicht. In mijn hand houd ik een zwart-witfoto van mijn oma van moeders kant. De foto is genomen in de achtertuin van haar woninkje waar zij kwam te wonen enkele jaren nadat haar man, mijn opa Nard naar wie ik [...]
Onze klok. Hij was er altijd, zolang als ik mij kan herinneren. Indrukwekkend en onaantastbaar stond hij boven het gezin. Als een tot hout verworden cyclopenhoofd leek hij vergroeid met het donkereiken wandmeubel bij ons thuis. Achter de goudomrande monocle zijn okergele picasso-oog, met daarin neusgaten en een in tweeën gedeelde bruine wenkbrauw, waarvan de delen, in het midden van het oog, toch nog met elkaar verbonden waren, maar zich niet synchroon bewogen. De ene keer stonden zij haaks [...]
eigen foto ;-) Daar zat-ie dan. Op een plastic klapstoel naast een uitklapbaar campingtafeltje in een verder kale kamer in de Bijlmer. Op het vaalblauwe tafeltje een zwarte thermoskan en een plastic bekertje. Hangende schouders en sombere bruine reeënogen in een nu eveneens vaal getint gelaat dat, toen het nog strak stond, voor knap doorging, maar nu ontsierd werd door groeven van bitterheid en rimpels van zorgen. Pé had de Bond voor Domme Mensen opgericht en de [...]
afb. William White - Unsplash Wanneer ze in The String opdoken weet ik niet meer. En hoelang ze ons bezochten weet ik ook niet meer. Een jaar of twee, gok ik. Pete, de oudste, begin vijftig, Gerry, de jongste, eind twintig en Sean en Jim daar tussenin. Ieren. Ver en langdurig van huis. Woonden en werkten ergens in de bollenstreek, maar wáár precies werd ons niet duidelijk. De beginjaren van The String kenmerkten zich door vrij veel [...]
Otto, de Dicke van Dordrecht (ik weet niet zeker wat ik van deze titel vind, maar laat die voorlopig maar staan) Ik ben een groot bewonderaar van de tekenaar Otto Dicke en ik heb al vaker over hem geschreven in mijn stukjes op facebook en het Nederlands Blog Initiatief (zie o.a. https://wp.me/p9qQLn-8g ). Ik struin kringlopen af op zoek naar boeken met illustraties van hem en hoop stiekem nog eens een originele tekening voor een paar euro op de [...]
… ‘Nee, ik weet niet wat er in haar gevaren is! Wat een rotzooi trof ik thuis aan. En ze wil scheiden ook nog. Nou, op deze manier mag dat van mij. Man, wat een schade. Bad over laten lopen, water de trap af zo de living in. Dure wijn vernaggeld. En het ergste: mijn treintjesverzameling in as in de open haard. Was een fortuintje waard. Ik kan haar wel wat aandoen.’ … ‘Hè, wat zeg je?’ … ‘Ja, [...]
De oude man is juist moeizaam ingestapt, in één hand een bosje geelwitte tulpen, in de ander een loopstok ter ondersteuning van zijn stramme ledematen, als de trambestuurder nogal abrupt optrekt. De man verliest het evenwicht en om niet achterover te vallen laat hij zich pardoes zijwaarts vallen op de plaats tegenover mij, half over de vrouw heen op de duoplaats. Met haar bontjas, hoog opgestoken geblondeerd haar en te rood geverfde lippen, lijkt het mij een type dat [...]
Wij gebruiken cookies. Wijzig uw cookie-instellingen of klik op ‘Accepteren’ als u verder wilt gaan. Meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies' om u de beste surfervaring te bieden. Wilt u verder gaan op deze website, wijzig dan uw cookie-instellingen of klik op ‘Accepteren’ om aan te geven dat u akkoord gaat met deze instellingen.