Gedichten

Moe van alle onverschilligheid, volgens mij is de halve mensheid vergeten hoe iedereen stond te klappen voor de zorg... voor het leven... en als het dan toch niet uitmaakt... Na al die maanden zie ik zo nu en dan weer mijn geliefden, mijn ouders, een zus of vriendin, geen omhelzing, geen zoen, afstand... steeds weer. Maar dankzij al die gezellige onverschilligheid lopen we hier in Rotterdam straks allemaal met mondkapjes...maar wat als als ik zonder steeds een stap opzij [...]

ik zou later later als ik groot was nog meer houden van wat ik heb gevonden in mijn jeugd tussen de dijken later als ik groot was zou ik wat ik heb gevonden voor altijd houden ergens waar ik ben   © Erica van Vugt       Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder. NB Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen [...]

naar open zee   ik zou met je mee willen gaan naar open zee samen duiken samen schuren langs de randen die het leven maken zoals het zou moeten zijn   speels lief omarmend strelend luwte gevend aan elkaar   ik zou met je mee willen gaan naar openheid naar een leven waarin lief, speels, alles wat ons raakt ons zijn regeert en niet de regels niet de onzekerheid die wellicht nooit is te keren   ik wil mij [...]

hoera! een blauwe maandag is er voor mij één waarop alles straalt hoera voor de zon hoera voor de regen die weer vallen gaat hoera voor jou dat je er bent💜   © Erica van Vugt        27/04/2020

1,5 meter is misschien genoeg om van te houden maar is te ver voor een dikke zoen 1,5 meter is de afstand die ik meet als ik een gordijn van tranen voel die mij leren te weerhouden leren weten dat te moeten leven zonder jou 1,5 meter is afstand, safe, dat wel, wat nu als je gewoon ongedwongen wilt zoals wij vroeger konden vriendjes maken, zoenen in de schaduw van de achterdeur bij iemands huis of ergens liggen te [...]

            dood, dat gaan we, maar zoals nu alleen, ergens in witte kamers dat is niet wat je wilt en wat je hoopt dood lijkt de stad te raken toch leeft de boom, de voorjaarsbloem, vogels die het lawaai niet hoeven overstemmen klinken over het beton zingen in het park laat je angst vieren geef de ruimte aan elkaar blijf leven, hopen voor wat er is, de vogel die zingt, een kind met toekomst, [...]

            staccato zijn de deuren wit wit – wit wit omringd met zwarte banen als noten die de muziek bepalen waarlangs muren vergrijzen de weg die je wandelt in lange gangen wit-wit wit-wit wit waar al die contrastloze jassen de meters maken die jij nodig hebt voor je weg naar buiten weer naar hoe de bomen waaien, de wind de richting blaast waarin druppels regen samen met jou en mij verdampen in hoe alles [...]