Clown op doek – door Ton Plasmeijer
CLOWN
“Ik mag graag een clown spelen.” De huisschilder hoorde zichzelf heel graag praten en dat deed hij dan ook veel tijdens het werk. “Als een kind moet lachen, terwijl die heel ziek is. Dat is voor mij een cadeau. Daar geniet ik van.”
Dat viel te begrijpen, maar of de kinderen zijn aanwezigheid lang konden verdragen en of ze bleven lachen, dat betwijfelde ik direct.
“Als ik me verkleed dan wordt ik een ander mens. Dan ben ik niet meer die huisschilder, dan ben ik die man die kinderen gelukkig maakt. Kinderen snappen dat je niet alles hoeft te begrijpen. Vandaar dat ik ook een beetje goochel. Dat vinden de mensen leuk. Dat je dingen doet die mensen niet van je verwachten. Ik vind het fijn om mensen te verrassen en dat je daarna tevreden naar huis gaat en dat je dan blij wordt, omdat mensen plezier hebben gehad door mij. Ik zeg altijd een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.”
De mond bleef open en het geluid stokte geen moment. “Daar ben ik dan heel erg mee bezig. Dat is voor mij geen grap. Maar ja, dat snappen de mensen vaak niet.”
Hij keek me aan en dacht dat ik zijn ongeloof zou delen.
“Weet je, als ik zeg dat ik schilder voor mijn vak, dan is er niemand die daaraan twijfelt. Als ik mezelf opschilder en zeg dat ik een clown ben, dan kijken de mensen je raar aan. Dat vind ik zo gek!”
Ik niet.
© Chris Wolters 14/04/2019
Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.
NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.
Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.
Geef een reactie