Ik ben nooit zo van het bloggen. Het idee dat ik met enige regelmaat geacht word een stukje te schrijven houdt mij tegen om er aan te beginnen.
Toch gisteren begon langzaam tot mij door te dringen dat ik best een blog zou kunnen schrijven en mijn inspiratie bij de dierentuin vandaan kan laten komen. Beter gezegd, bij de ouders en de kinderen komt mijn inspiratie dan vandaan.
Uiteraard is het wandelen door zo’n park en kijken door een lens ook een heerlijk vertoeven maar ik kan het nooit laten om ook om mij heen op te blijven letten en dan bedoel ik de opmerkingen die ouders en kinderen kunnen maken. Soms loop ik dan ook lachend verder.
Ik vraag mij wel eens af of ik één van de weinige ouders ben die een bezoekje aan de dierentuin ook ziet als een stukje educatie naar de kinderen toe of zal dit bij mij zo zijn ontstaan omdat ik met school mee ging als begeleiding naar Artis? Ik weet het niet waar het aan ligt, maar als je door zo’n dierentuin loopt en je oren open houdt hoor je nog wel eens hilarische uitspraken.

Bij Ouwehands hebben de roze Flamingo’s gezelschap van roze Ibissen, nu heb ik dus al meermalen gehoord dat ouders niet weten wat voor vogels dat zijn en dan maar gokken op jonge Flamingo’s ondanks de bouw en vormgeving van de snavels toch behoorlijk afwijken.
Als de Wolven bezig zijn met de strijd voor rangbepaling, wat er ook best heftig uit ziet, wordt de kinderen verteld dat de wolven aan het stoeien zijn. Vervolgens hoor je een man een doem scenario vertellen voor als je de wolf tegen gaat komen op de Veluwe; “als je nou kijkt naar hoe imposant dat net was, hoe heftig het er aan toe kan gaan. Dan moet je er toch niet aan denken dat je zo’n groep tegen komt als je in het bos bent? Daar begin je helemaal niks meer tegen! “
Nu wil ik niet zeggen dat die man ongelijk heeft, maar om nu gelijk ervan uit te gaan dat je in Nederland het risico loopt verslonden te worden door een roedel Wolven lijkt mij nog wat te voorbarig.
Wanneer de Otters eten krijgen, staat een moeder met dochtertje van zo’n jaar of 2,5 vooraan om te kijken. Die beestjes zijn ook heel leuk om naar te kijken en hoe ze zo’n kuikentje verorberen ach.. kwestie van natuur. Hoor ik moeder zachtjes tegen haar metgezel zeggen: “Ik hoop dat ze niet door heeft dat het kuikentjes zijn!“ Ik sta mij op dat moment in te houden om niet te vragen waarom ze dat niet mag weten. Ieder zijn eigen manier om de kinderen groot te brengen en het is ook niet aan mij om dat kind een illusie armer te maken.
Rode Panda’s worden Rode Wasberen genoemd door een paar kinderen, gezien het maskertje van die beestjes snap ik dat nog wel, ouders lachen erom maar corrigeren hen niet naar de juiste benaming van zo’n beestje waardoor zo’n kind nog lang de Rode Panda verkeerd zal benoemen.
Vaak hoor je een kind de vraag stellen: “Wat zijn dit?” Bijna net zo vaak hoor je de ouder zeggen dat ze het niet weten zonder ook maar de moeite te nemen het even op te zoeken op het bordje bij zo’n verblijf.
Ik zal vast ook niet altijd even educatief met mijn kinderen hebben gewandeld door de dierentuin, maar het valt mij elke keer weer op dat de dierenkennis best heel laag ligt bij veel mensen.

© Petra van Harskamp                 1/04/2019

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.