In mijn vorige deel heb ik al wat ervaringen gedeeld van wat ik zoal hoor en mee maak bij een bezoekje aan de dierentuin. Ouders en kinderen, de opmerkingen, de vragen en vooral de antwoorden die dan gegeven worden.

Nou ben ik in een dierentuin wel een beetje een sensatie zoeker. Als er een signaal word afgegeven dat Stokstaartjes zijn doorgebroken naar de Tijgers, dan sta ik klaar met mijn camera voor het bijzondere plaatje wat je anders nooit zal krijgen. Natuurlijk zou het zielig zijn voor het Stokstaartje als de Tijger deze te pakken zou krijgen (wees gerust, het was uiteindelijk een happy end) maar het is juist ook het stukje natuur wat terug komt in zo’n beest. Net als een Wolf die een sprong het water in neemt naar een eend en dezelfde eend daarna zwemmend gaat achtervolgen tot de eend het zat is en de Wolf het nakijken geeft door weg te vliegen. Prachtig toch om te zien dat de oorspronkelijke natuur nog in die dieren zit?

Wat overigens ook wel grappig is, en dat werkt niet alleen in een dierentuin zo, maar omdat ik de blog dagje dierentuin heb genoemd, komen de voorbeelden hier wel vandaan..
Ik hou van dieren en natuur, ik hou van foto’s maken en ik hou er ook van om die twee dingen dus te combineren. Als ik in een dierentuin loop heb ik dan ook niet alleen maar oog voor de gekooide dieren, maar kijk ik ook om mij heen naar ons Nederlands Wildlife. Zo staan mensen ijverig foto’s te maken van de Stokstaartjes en Wrattenzwijnen die bij elkaar zitten, jawel een real life Timon en Pumba hebben ze daar. Ik sta daar dan te proberen het bijzonder gele vogeltje dat ook even komt struinen op de gevoelige plaat te leggen.
In het verblijf van de Nevelpanters was geen Nevelpanter te zien, zij verstoppen zich regelmatig en laten menig bezoeker gefrustreerd het verblijf afspeuren zonder resultaat, als ik vervolgens een Winterkoninkje rond zie hippen heb ik binnen no time meerdere bezoekers om mij heen staan, want ja, als ik ijverig met mijn camera bezig ben zal daar de Nevelpanter wel te zien zijn. Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik dan weer verder en vaak ook zonder de mensen te wijzen op het misverstand, laat ze maar even lekker bezig zijn met zoeken haha.
Zo maak ik dus wel vaker mee dat ik onbedoeld mensen op het verkeerde been zet door andere dingen op de foto te zetten dan waar de mensen op rekenen.

Er is in dezelfde dierentuin een heel mooi en groot verblijf voor de Gorilla’s, als we dan buiten langs lopen hoor ik een vrouw haar teleurstelling uitspreken, er is maar 1 Gorilla, dat is ook zielig voor zo’n beest….. Ik kijk de vrouw nog even na en schud eens met mijn hoofd, ik begin me steeds meer af te vragen of het misschien juist bijzonder is dat ik wat meer van al die dieren weet dan zoveel andere ouders? Ben ik het als gewoon gaan beschouwen omdat het voor mij vanzelfsprekend is?

Elke keer geniet ik weer van zo’n bezoekje aan de dierentuin, ons abonnement brengt zeker zijn geld wel op. Heerlijk om van de dieren te genieten, maar ook heerlijk om mensen te kijken en vooral te horen hoe kinderen hun ouders in verlegenheid kunnen brengen en hoe moeilijk ouders kunnen doen om eerlijk te zijn met het vertellen wat die apen nou aan het doen zijn.

© Petra van Harskamp                 10/04/2019

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.