Als iedereen een plaatsje heeft gevonden in de kring neemt Ronald het woord.
“Welkom allemaal. Goed jullie weer te zien. Voor we beginnen wil ik dat wij ons gezamenlijk focussen op de sessie. Ik stel voor dat wij allemaal onze beide voeten vóór ons op de grond plaatsen, de schouders laten zakken, het hoofd rechtop en de ogen dicht, en ontspan, ontspan, ontspan…word één met jezelf, met je omgeving. Let op je ademhaling, rustig, rustig, rustig… Voel de zon op je gezicht, absorbeer de warmte, de energie die je ervan krijgt. Buig die energie in de richting die wij samen gaan, zodat wij gezamenlijk ons kunnen richten op de taak vóór ons. Een taak, die niet zonder risico is, zoals wij inmiddels weten. Wij zullen elkaar nodig hebben, elkaar moeten kunnen vertrouwen. Voel de warmte. Voel de energie. Voel ónze energie…Ik tel nu af naar nul. Bij nul doen jullie de ogen weer open en kijken jullie elkaar één voor één aan. Zíe elkaar, houd van elkaar! Drie…twee…één.”

Iedereen kijkt de kring rond. Iedereen zwijgt ook. “Vreemd, hé,” zegt Ronald, “Nico en Olaf zijn er niet bij. Kris óók niet, maar die zit gewoon nog in Polen. Nico en Olaf…zij strijden momenteel aan het front, terwijl wij in onze guerrillaposities zitten en zouden willen toeschieten om te helpen, om ze bij te staan.” Hier spreekt de militair Ronald, dat is duidelijk.”Het zal moeilijk zijn, maar het is zaak dat ieder zich blijft richten op zijn of haar taak. Alleen zó kunnen wij onze beide groepsgenoten het beste helpen. Laat ieder daarvan doordrongen zijn, en blijven…want er wordt op ons geloerd. De dossiers die Olaf heeft kunnen kopiëren hebben wij drie dagen geleden ontvangen en doorgespeeld aan de groep van Marijke om te bestuderen. Zij, Yvonne, Rianne en Marrianne zijn al dagen druk bezig. Hún eerste resultaten zijn al verontrustend, maar wat het nóg verontrustender maakt,” Ronald kijkt nu Han aan, “Olaf was zélf ook getipt door een bevriende journalist van het FTM, wat staat voor Follow The Money, een groep onafhankelijke onderzoeksjournalisten, over jaarlijkse buitenlandreisjes van de Federatie Medisch Specialisten, of zoals hij dat noemde, de ‘zorgelite’: zorgbestuurders, ambtenaren van het ministerie van Volksgezondheid, farmaceuten, zorgverzekeraars, topbankiers en topbestuurders uit het bedrijfsleven, zoals o.a. Philips, de grootste leverancier ter wereld van medische apparatuur in ziekenhuizen. Reisjes naar Dubai, India, Spanje of de Verenigde Staten, per vliegtuig, met z’n veertigen of zo op werkbezoek en ’s avonds in de bar van het hotel nog even gezellig babbelen en lobbyen natuurlijk. Politici en oud-politici zijn steevast van de partij. Het is inmiddels niet meer te ontkennen dat er ook in ónze hoogste regeringskringen ambtenarenén politici nauw betrokken zijn bij deze informele omgang tussen de gesprekspartners. Wat voor invloed heeft dat op beleidskeuzes die gemaakt worden? En op de wetgeving? Waar komen politici na hun politieke carrière terecht? Het zou interessant zijn om dat eens na te gaan. Maar horen jullie wat ik zeg? We praten hier over wetgeving!! Weten jullie wat dat betekent?” Ronald laat hier een stilte vallen om dit tot ons door te laten dringen.

Nicole houdt het niet meer. “Dat betekent voor mij dat bedrijven door onze leiders beschermd worden ten koste van onze gezondheid!” Haar ogen schieten vuur. “Dat betekent óók dat zij ons de politie op het dak sturen en dat wij strafbaar zijn! Onze fraaie volksvertegenwoordigers laten zich flink pamperen door de industrie, met mooie baantjes in het verschiet na hun politieke loopbaan, om ons ziek te houden en de industrie welvarend! Ik word er misselijk van! Ik zou ze allemaal wel willen…” Ronald onderbreekt haar. “Rustig nou, Nicole! We moeten ons hoofd erbij houden. We moeten behoedzaam te werk gaan. Daarom zijn wij vandaag ook hier. We moeten met elkaar afstemmen om ondoordachte acties te voorkomen. Die zouden anders wel eens heel verkeerd uit kunnen pakken!”

Conny neemt over. “Ik stel voor dat de leiders van de verschillende cellen het woord voeren om deze bijeenkomst zakelijk en bondig te houden, om te voorkomen dat we te veel in details blijven hangen en straks niet meer weten wat er nu afgesproken is. Bij de lunch en de wandeling is er tijd genoeg om je vragen te stellen.”

Conny leidt de vergadering. Deze is inderdaad zakelijk en iedereen wordt bondig geïformeerd over de vorderingen van de afzonderlijk cellen. Nieuwe informatie, heet van de naald, komt er van de groep van Marijke: in de dossiers die zij doorworstelen hebben zij concrete bewijzen gevonden van bemoeienis van hoge ambtenaren op de ministeries van Volksgezondheid&Welzijn en Economische Zaken. Deze topambtenaren -naaste adviseurs van de ministers- hebben blijkens de stukken een zestal keer met elkaar overlegd, waarna de ambtenaren van V&W zich in tenminste twee gevallen bemoeiden met het toekennen van patenten voor diabetesmedicijnen, die daarmee opgenomen konden worden in het basispakket van de zorgverzekering! Dat de ministers hier niets van af zouden weten is ondenkbaar. Veeleer zijn de ambtenaren er door de ministers op uitgestuurd om deals te sluiten die farmaceutische bedrijven hun investeringen in onderzoek versneld zouden doen terugverdienen. De rol van de belastingdienst in dezen moeten zij nog onderzoeken. Ook schijnen er contacten te bestaan met Australische bewindvoerders. Australië is de op één na grootste suikerexporteur ter wereld en organiseert met enige regelmaat grote, nee, héél grote artsencongressen!! Moet óók nog verder onderzocht worden.
Peter en Veysel zeggen toe die taken over te nemen, het is gewoonweg te veel voor de groep van Marijke. En buitengewoon ingewikkeld bovendien.

Onze gezondheid ondergeschikt aan bedrijfsbelang en landsbelang! Wij worden ziek gehouden zodat de levensmiddelindustrie en de farmacie kunnen floreren, belasting betalen en werkgelegenheid bieden. Het collectieve besef van deze realiteit komt de ruimte binnen als een ijzige wolk. Grauwe gezichten zwijgen stil.

Conny grijpt in. Zij kijkt naar Ronald. “Ronald, dit lijkt mij een goed moment om de sessie te beëindigen. Een wandeling zal ons allemaal goed doen. Daarna drinken we nog een kop heerlijke groene thee met elkaar, en ik geloof dat er nog een stukje groentequiche is voor iedereen om mee te nemen voor onderweg. Ik vraag wél elke celleider om nog even na te blijven om gezamenlijk volgende stappen te bedenken.”

(c) Ben Voorend    2016