In de Blauwrijkzaal stonden de stoelen al in een kring opgesteld. Tot ieders verrassing zaten daar ook Ronald, Conny en Nicole! Ook nu weer tranen en dikke kropkelen.
Maar Nico hield het kort.

“Als iedereen de begroeting even kort wil houden of wil uitstellen tot na de bespreking, en een plaatsje wil zoeken dan zou ik nu graag het woord willen geven aan Olaf.”

“Dank je, Nico,” zegt Olaf, en tot ons: “Ja, deze rol kennen julllie niet van mij, maar om jullie gerust te stellen: ik ben de voorbije maanden in de leer gegaan bij Ronald, waarvoor dank, Ronald.”
Olaf laat zijn stem wat zakken en vervolgt: “Ik wil graag dat jullie even je voeten vóór je plaatst met je knieholte in een hoek van negentig graden. Sluit je ogen en laat je schouders zakken. Ik wil dat je je volledig ontspant. Laat de rust bezit van je nemen. Ontspan, ontspan, ontspan…Voel de energie, de vertrouwde, positieve energie van deze groep waar je zoveel mee deelt…Voel de kracht van het collectief…Het collectief dat een verandering in de wereld teweeg heeft gebracht…Voel de trots die in je opwelt, wees trots op jezelf, je hebt het verdiend, júllie hebben het verdiend! Jullie samen…Laat dit nog even tot je doordringen…Ik tel zo af van drie. Als ik bij nul ben open je je ogen en kijk elkaar aan. Bevestig elkaar in je zíjn! Drie…twee…een…nul.” Het gevoel van thuis te zijn maakt zich van mij meester. Ik denk dat iedereen dat wel heeft. Iedereen glimlacht en is opgelucht. Iedereen is weer thuis.

“Dank je, Olaf, je hebt veel geleerd van Ronald. Ik denk dat iedereen dat wel kan beamen,” zegt Nico. En, de groep rondkijkend: “En dan nu, sehr geehrtes Publikum, is het grote moment aangebroken! De onthulling van alle geheimzinnigheid rond deze bijeenkomst.” Iedereen zit met gespitste oren op het puntje van zijn stoel.

“Voor zijn eigen veiligheid moest Olaf na zijn arrestatie en kortstondige detentie een veilig onderkomen hebben. Immers, de schade die hoge omes en bedrijven hadden opgelopen hadden hem geen vrienden opgeleverd, integendeel. Toen schoot mij ineens Lotte te binnen en de mogelijkheden van haar boerderij, een voormalige communeboerderij met een schuur die gedeeltelijk omgebouwd was tot woonunits. Olaf zou daar best een tijdje kunnen onderduiken.
Olaf en Lotte bleken het goed met elkaar te kunnen vinden, zó goed zelfs dat zij plannen gingen maken voor een toekomst samen”, glimlacht Nico. Spontaan applaus van de groep voor Olaf en Lotte.

“Klopt”, neemt Olaf glunderend over. “En dankzij de schadeloosstelling die Nico voor mij in de wacht heeft gesleept, kunnen Lotte en ik het volgende plan aan jullie voorleggen, want wij hebben jullie daarin een rol toebedeeld.” Hij kijkt de groep rond en laat even een stilte vallen voor het effect: “Mijn schadeloosstelling stelt ons in staat de boerderij op te knappen en in te richten als natuurboerderij met restaurant en logies. Een naam hebben we ook al: De Kanteling. Want het menu zal bestaan uit louter koolhydraatarme gerechten en verse groenten van onze eigen moestuin!
Het concept is heel simpel overgenomen van Chessy in Blauwrijk: gasten schrijven zich in voor het restaurant tot uiterlijk twee dagen van tevoren, zodat Lotte en ik de noodzakelijke inkopen kunnen doen voor het menu, voor zover de moestuin daar niet in voorziet. Het restaurant biedt naast koolhydraatarme menu’s ook kindermenu’s. Glutenvrije menu’s komen later ook op de kaart, is het idee.
Vóór de maaltijd maakt men in groepsverband een wandeling van een uur, gevolgd door een korte meditatiesessie door Lotte of mij. Na het diner is er voor de liefhebbers nog gelegenheid tot ontspanning in de bar of de recreatieruimte. Of men wandelt nog wat in de omgeving. Voor die hards is er een fitnessparcours aangelegd. Naast de recreatieruimte komt een meditatieruimte, waar men zich kan terugtrekken voor meditatie of gebed. Het restaurantgedeelte en de recreatieruimte sluiten om elf uur ’s avonds.”

Lotte neemt over: “Op mijn boerderij leefde in de jaren 70 van de vorige eeuw een commune van jonge idealisten. Ik was daar één van. Wij verbouwden zelf groente en fruit voor ons eigen gebruik. Wat wij overhielden verkochten wij door en wat wij niet hadden kochten wij in. Veel dieren hadden wij niet. Kippen, een stuk of zes koeien, wat varkens en geiten. Wij hadden stalruimte over en maakten daar enkele woonunits in voor de communeleden. Wij willen nu in dit concept gasten de mogelijkheid bieden om in te schrijven voor weekendarrangementen, waarbij men in zo’n woonunit verblijft. Alleen moeten die nog helemaal opgeknapt worden. Sjon heeft daar al een plan en calculatie voor gemaakt.
Men kan op de verblijfskosten besparen door in de moestuin mee te werken. Door de week biedt de boerderij nu al dagopvang voor mensen die niet lekker in hun vel zitten of zwaardere gevallen met hersenaandoeningen of depressiviteit, waardoor zij niet meer normaal kunnen functioneren. Zij helpen op therapeutische basis in de moestuin of bij de boerderijdieren. Dat is erg belangrijk voor hun zelfbeeld en zelfvertrouwen en wij hebben daar weer voordeel van. Een win-winsituatie dus. Ik begeleid hen daarbij.
Voor pendel- en andere chauffeursdiensten en onderhoud in en rondom de boerderij is Sjon verantwoordelijk. Zijn onderduikadres beviel hem zo goed dat hij maar gebleven is. Daarnaast ondersteunt hij Ben, de eindverantwoordelijke voor het horecagedeelte.”

Olaf gaat verder: “De rol die wij voor jullie hebben bedacht, is om ons te helpen bij de openstelling en exploitatie. Er zijn er onder ons die fantastisch kunnen koken, zij zouden in verschillende teams in de weekenden ontbijt, lunch en avondeten kunnen verzorgen. Wij denken hierbij aan vier teams rond misschien Yvonne, Marijke, Molletje en Han. We hebben mensen nodig in de bediening. Iets voor Jeanne, de Anita’s en Birgul? En voor de bewegingsactiviteiten, iets voor Kris, Rianne en Marrianne? Ben heeft al aangegeven dat de basis voor het horecagedeelte te smal is. We hebben dus mensen nodig die bardiensten willen draaien. Er zal een informatiebalie bemand moeten worden. Er moet een huishoudelijke dienst gevormd worden bijvoorbeeld. Noem maar op.
En niet iedereen zal zich even makkelijk een weekend vrij kunnen maken. Maar dat hoeft ook niet. Er zijn er die ons op andere manieren kunnen ondersteunen, op afstand. Veysel zou met zijn kennis van ICT samen met Rob een website kunnen opzetten en voor de publiciteit kunnen zorgen. Nico heeft al toegezegd de rechtsvorm waarin een en ander gegoten moet worden te willen begeleiden, want het moet een collectieve onderneming worden. En Annet en Inez hebben nog kleine kinderen, zij zouden de financiën kunnen controleren bijvoorbeeld. Peter en Hildo zouden de kascommissie kunnen vormen en het werk voor de accountant voorbereiden.
Zo zijn er nog meer taken te bedenken. De ene taak zal meer inzet vergen dan de andere, maar weer niet iedereen heeft evenveel tijd. Deze groep heeft laten zien over een bijzondere dynamiek te beschikken. Volgens ons moet het lukken als wij van elkaar accepteren dat ieder doet wat hij kan. Maar ook als je niet kan of niet wil: even goede vrienden en je blijft welkom. In elk geval kunnen wij voor advies altijd terecht bij onze begeleiders hier aanwezig: Conny, Nicole en Ronald.”

Lotte wisselt stuivertje: “Zoals gezegd voorziet ons concept ook in deelname aan openstelling door de gasten zelf. Reductie op logies is mogelijk wanneer een tegenprestatie in natura geleverd wordt. Dus wanneer iemand in de moestuin helpt of met onderhoud helpt. Hoe zich dat gaat ontwikkelen is erg ongewis, maar wij verwachten daar wel wat van. Dat zijn toch weer extra handen.”
Even valt er een stilte. Dan volgt een kakafonie van bijval. “Ik doe mee! Ik ook! Wat een geweldig idee!!”

Diezelfde dag nog werd er een eerste opzet gemaakt van de teams en hun samenstelling. Kris en Sjon konden het meteen goed met elkaar vinden en zouden zich storten op de aanpassingen van de woonunits en andere klussen. Han en Molletje stelden zich beschikbaar om bij te springen als dat nodig mocht zijn.
Nog weer drie maanden later opende De Kanteling haar deuren en werden de eerste gasten welkom geheten. De opening ging met veel mediaspektakel gepaard. Rob had zich namelijk uitgesloofd en Jamie Oliver bereid gevonden aan tafel plaats te nemen bij de feestelijke opening. Jamie had slechts één voorwaarde gesteld: zijn vriendjes Cas en Lonnie moesten óók aanschuiven!
De bezoekersaantallen waren meteen al goed (veel bezoekers waren benieuwd naar de januarigroep die een immense omwenteling teweeg had gebracht) en bleven daarna gestaag stijgen. Het concept werkte!

Maar twee dagen in het jaar blijven de deuren van De Kanteling dicht. Op zeven en acht januari zit de hele januari-groep waar het begon: in Blauwrijk Uden, bij de immer gastvrije Chessy.

(c) Ben Voorend    2016