Amstelveen, pakjesavond. Samen met onze tante en oom en neefjes en nichtjes vierden we daar deze keer 5 december. Want de goede Sint had het veel te druk om iedereen zomaar aan de eigen voordeur te kunnen bezoeken. Natuurlijk. Zo moest die immense landelijke operatie georganiseerd worden. Anders was het immers volkomen ondoenlijk. Vandaar dit uitje naar onze oom en tante. Met de bus arriveerden we aan de rand van onze stad – in een nieuwe flat, met een galerij en een stortkoker in een grote hal. Zo hoefde je nooit meer de vuilnisbak op straat te zetten. Ik opende de deksel van de stortkoker en schreeuwde naar beneden. Dat galmde!

Sinterklaas zou straks hier bij ons op bezoek komen!

Wat onrustig krioelde ik tussen de andere kindertjes in de grote huiskamer. Ik kende mijn neefjes en nichtjes niet goed. Eigenlijk waren ze vreemden voor me. De ouders tuurden uit het raam in de stille nieuwbouwstraat. De schemer was ingevallen. Ik wilde meekijken.

“Niet kijken, jongens! Als de bel gaat, dan gaan we zingen…!” Et cetera.

De Goedheiligman trad binnen met trage bewegingen. Eindelijk. Op de gang was tamelijk lang met de grote mensen gefluisterd. De Sint daalde neer op de versierde canapé, links en rechts geflankeerd door twee Zwarte Pieten – die bleven staan, met een grote grijze juten zak onder handbereik. In die zak zaten de pakjes. Maar het kon zijn dat héle slechte kinderen in die zak gestopt werden naar Spanje. Maar dat gebeurde alleen bij echt hele slechte kinderen. Pedro en Sandro heetten onze Zwarte Pieten. Grote bruine mannen, in felle fluweelachtige geelgroene pakken en baretten met vogelveren. Pedro vond ik een mooie naam, want ik heette zelf immers Petrus – mijn doopnaam. Achter Pedro zag ik achteloos een roe op de grond liggen. Daarmee kon je dus op je broek krijgen, maar dan moest je héél erg stout zijn geweest. Dus dat gebeurde bijna nooit. Maar ik zag toch die roe liggen achter de linkerpiet. Ik wilde die roe van dichtbij bekijken, maar Pedro weerde me vriendelijk af en wees me naar de andere kinderen die al stilletjes in een rij op de vloer zaten.

Sint sprak de volle huiskamer toe. Ik had een licht wee gevoel in mijn maag. Iedereen moest namelijk apart naar voren komen bij de Sint. Wat zou er straks over mij worden gezegd als het mijn beurt was? Alle kinderen waren dit jaar heel lief geweest, zei Sint. Gelukkig, dacht ik. Het risico op een publieke uitbrander leek geweken. Per kind werden details van hun kinderjaar doorgenomen. Toen was ik aan de beurt. Wat Sint over mij zei klopte precies. Ik kon heel mooi tekenen. Maar ik maakte ook vaak ruzie met mijn kleine broertje. Dat was niet goed. En over een tijdje zou ik naar de grote school gaan, met grotere kinderen. Daar leer je rekenen en lezen. Vanaf Sints’ knie keek ik in zijn grote boek. Bovenop de gedrukte letters lagen handgeschreven briefjes met aantekeningen. Natuurlijk. Sint kon onmogelijk alle details van alle kinderen van het hele land uit zijn hoofd onthouden. Dat zijn zoveel kinderen en Sinterklaas is heel erg oud. Vandaar die spiekbriefjes. En vandaar dat de details over mij klopten.

We kregen allemaal een cadeautje en veel snoepjes.

Toen Sinterklaas weer was vertrokken – hij had immers maar weinig tijd – stond ik om de een of andere reden ook zelf opeens helemaal beneden op de stoep voor de buitendeur. Daar zag ik een van onze Zwarte Pieten het portier van een geparkeerde auto dichtklappen. En Sint stond enkele deuren verderop, wachtend op zijn binnenkomst bij een volgende familie met een volle huiskamer. Mijn plaatje was compleet: de Sint loopt alle mensen van het land af, deur voor deur. Ik zag het hier, in het nieuwe Amstelveen, met eigen ogen. Alleen die auto… Ja, maar zonder auto’s kan de Sint niet, want hij kan onmogelijk iedereen bezoeken met zijn paard, want dat houdt een paard immers nooit vol. Dat was waar. Zo zat het. Ik geloofde in Sinterklaas en Zwarte Piet met hun vele auto’s.

 

© Reinout Koperdraat              06/12/2018

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.