Gisteren zag ik haar weer, de overbuurvrouw, in haar duster. Ik zag haar s’morgens wel vaker in haar duster, maar deze had ik nooit eerder gezien. De duster was dit keer rood met zwart. Waarschijnlijk was het een nieuwe, want degene die ze hiervoor had was grijs en die had ze al best wat jaartjes. Ze zwaaide haar dochtertje gedag die de fiets pakte om naar school te gaan. Vlak daarna stapte ik naar buiten en wandelde naar de parkeerplaats waar mijn auto stond.

Het was woensdag, ik moest naar mijn collega’s in Groningen, dus een lange rit voor de boeg. Mijn auto stond vlak bij hun huis geparkeerd. Toen de overbuurvrouw me zag tikte ze op het raam en zwaaide me gedag. Ik zwaaide terug en bewoog mijn mond zonder geluid voor te brengen, want ik dacht, dat heeft geen nut want ze verstaat me toch niet. Blijkbaar wilde ze toch graag weten wat ik te zeggen had, want ze deed het raam open en vroeg wat ik zojuist had gezegd. Dat bracht me even van mijn apropos want ik wist even niet zo goed wat ik daarop moest antwoorden. Ik had immers alleen maar gedaan alsof.Het eerste wat me te binnen schoot was “Heb je een nieuwe duster?” “Ja” had ze geantwoord en ze vertelde dat de vorige echt aan vervanging toe was. De spreekwoordelijke gaten vielen erin.

Deze nieuwe had ze twee weken geleden samen met haar man gekocht. Ze vonden dit allebei een heel mooi model en deze kleur vond ze toch wel het mooist en zo lekker vrolijk. Ze leunde iets uit het raam zodat ik wat inkijk in haar duster kreeg…. maar, ik kreeg de tijd niet om haar een compliment te geven over wat ik zag want ze vertelde al weer verder. Er was iets misgegaan na de eerste wasbeurt. Aan de onderkant bleek hij niet zo goed afgewerkt en er was een draad losgeraakt. Voor zover als ik kon liet ik mijn ogen nu langs haar duster naar beneden glijden, maar kon het euvel niet echt ontdekken. “Nee”, zij ze, “dat zit helemaal onderaan en dat kun je zo niet gemakkelijk zien. Ik ga er nu mee terug en hoop alleen dat ik ‘m niet achter hoef te laten, want ik kan ‘m eigenlijk niet missen. Ik gebruik hem bijna iedere ochtend en hoop eigenlijk dat ze ‘m direct kunnen maken.” Dat hoopte ik ook voor haar en wenste haar heel veel succes. Vervolgens begaf ik me naar mijn auto en zij sloot langzaam het raam.

Zij startte de motor van haar rode Dacia Duster en reed voor mij de parkeerplaats af. Toen ze 50 meter voor me reed kon ik inderdaad zien dat onder de auto een zwarte draad bijna de grond raakte.

© Kees Endhoven 30/04/2018

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief.
Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.