eigen foto

Tijdens een wandeling kwam ik haar, zoals wel vaker, weer tegen. De vrouw was van ongeveer mijn eigen leeftijd. Waar het tot voorheen altijd bleef bij een groet en een glimlach, nodigde ze mij uit om een kopje koffie met haar te drinken in het nabij gelegen restaurant. Dat leek me wel gezellig, dus accepteerde ik haar uitnodiging.

We gingen aan een tafeltje bij het raam zitten, vanwaar we ook nog het een en ander konden bekijken. Zo was daar de moeder eend, die druk in de weer was met haar pasgeboren kroost. Ze had heel veel geduld om steeds weer een prulletje wat weg wilde zwemmen bij haar gezinnetje te houden. Wat een koddig gezicht was dat.
De vrouw staarde naar de familie eend en kreeg zowel een verdrietige blik in haar ogen als een verbeten trek om haar mond. Ik besloot om haar even met haar gedachten alleen te laten, totdat ik zag dat ze haar tranen niet meer de baas was.
Wil je erover praten, vroeg ik haar. Ze knikte, ja dat wilde ze wel.

Moeder eend deed haar aan zichzelf denken, vertelde ze. Toen haar kinderen klein waren was ze ook altijd aan het redderen en aan het zorgen voor hen.
Vier kinderen heeft ze. Twee meisjes en twee jongens. De dochters zijn in haar eerste huwelijk geboren. Met haar huidige man heeft ze twee zoons. Het leeftijdsverschil tussen haar jongste dochter en haar zoons is vijftien jaar. Mijn jongens hebben altijd drie moeders gehad, vertelde ze glimlachend.

Ik vroeg haar naar de leeftijd van haar kinderen. Haar dochters zijn 45 en 43 jaar. De oudste is gelukkig getrouwd, heeft geen kinderen. De jongste is getrouwd met een vrouw. De vrouw heeft vrede met de keuzes van haar dochters. Kleinkinderen mist ze niet; wat je niet hebt kun je ook niet missen is haar motto. Haar zoons, een tweeling, zijn 28 jaar. Beiden zijn nog steeds tevreden met hun single bestaan en wonen sinds twee jaar, samen met hun huiskat, in een appartement in Amsterdam.

Dat je kinderen gelukkig en tevreden zijn moet je toch goed doen als moeder, opperde ik. De vrouw keek een beetje ongemakkelijk en begon weer te huilen. Zíj zijn dan misschien wel gelukkig, snikte ze, maar ík niet. Hoe zou jij het vinden als je ieder weekend van vroeg tot laat alleen zit omdat je man en zoons naar de voetbalwedstrijden van hun favoriete club gaan? Om daarna alles uitvoerig uit te kauwen in de plaatselijke kroeg? Uit én thuis hè? En ik maar thuis zitten in mijn eentje, ieder weekend weer! Wachtend tot manlief eraan denkt dat er thuis nog iemand is die misschien wat aandacht nodig heeft.
Tja, dat gevoel ken ik niet en dat vertelde ik de vrouw tegenover mij dan ook.

Zijn er geen vriendinnen waar je iets leuks mee kunt doen, of misschien hebben jouw dochters wel zin om er zo nu en dan met hun moeder op uit te trekken? Ik probeerde een beetje met haar mee te denken.
Nee en nee! Haar vriendinnen wilden alleen maar winkelen en daar had zij het geld niet voor en haar dochters wilden in het weekend tijd doorbrengen met hun partners. Ze werkten erg hard door de week, dus in het weekend was het quality-time. De vrouw spuugde deze laatste woorden er uit. Of ze dat met mij niet kunnen hebben, kwam er nog verbeten achteraan. Ze bleef even stil na deze uitbarsting, maar zag er een stuk opgeluchter uit. Dát is er uit, zag je haar denken.

Heb jij een gezin?, vroeg ze even later aan mij.
Ja, ik ben moeder van twee lieve zoons, heb een schat van een schoondochter en ben oma van drie prachtige kleindochters, antwoordde ik haar.
Nou, dan zien jullie elkaar iedere dag zeker, nam de vrouw aan.
Ik antwoordde: Nee hoor, zij hebben hun eigen gezin, hun werk en soms ook andere verplichtingen. We zien elkaar regelmatig, maar zeker niet iedere dag en ook niet iedere week.
Ik ben zo’n tweeëntwintig jaar alleenstaand, maar kan gelukkig goed alleen zijn. Als mijn kleindochters bij mij logeren vind ik dat, net als de meiden, erg gezellig. Maar ze worden ouder en krijgen het drukker met huiswerk van school en met vriendinnetjes. De logeerpartijtjes worden daardoor jammer genoeg wel iets minder, maar ik snáp dat wel.

Oh nee hè, zei de vrouw en stond abrupt op. Ik heb er zo’n hekel aan als mensen alléén maar over hun kleinkinderen kunnen praten. Hier heb ik helemaal geen zin in, voegde ze er venijnig aan toe. Ze trok haar jas aan, pakte haar tas en stevende het restaurant uit.

Ik bestelde totaal verbluft nog maar een kopje koffie en dacht een poosje na over deze vrouw. Dit was nieuw voor me, maar kennelijk gebeuren die dingen. De vrouw was haar frustratie kwijt en ik besloot om verdere gedachten hierover maar los te laten.

Een half uur later pakte ik mijn portemonnee uit mijn tas en rekende de kopjes koffie af bij de serveerster.

Weer een ervaring rijker vervolgde ik mijn wandeling.

De vrouw ben ik nooit meer tegengekomen.

 

© Anneke Haarsma            2/05/2019

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.