We hebben er twee jaar op moeten wachten, maar nu kon het dan toch weer. Plannen maken voor onze familie-fietsdag. Het was eigenlijk de bedoeling dat ík de tocht zou uitzetten, maar omdat ik niet zeker wist of ik wel mee zou kunnen fietsen hebben mijn zus Janny en zwager Henk de organisatie op zich genomen.
Het startpunt zou dus in Haaren zijn. Gelukkig lukte het me om de fietsendrager en fiets op de trekhaak te zetten en ging een afstand fietsen ook alweer wat beter, dus ik zou ook van de partij zijn.

Nadat broer Hennie en schoonzus Anneluus ook in Brabant waren gearriveerd en we nog tijd hadden voor een kopje koffie met een lekkernijtje, gingen we om kwart voor tien dan toch op pad. Henk en Janny hadden de route en zouden steeds op tijd aangeven welke knooppunten we moesten volgen.

Eerst fietsten we naar recreatieplas de IJzeren Man in Vught, gelegen in een prachtige, bosrijke omgeving. We dronken daar een kop koffie en vonden dat we wel een heerlijk stuk appelgebak met of zonder slagroom hadden verdiend.
De route werd vervolgd langs Het Nationaal Monument Kamp Vught. Daar zijn we even afgestapt en zagen een wachttoren, een paar wagons en de originele omheining.

Een groot deel van het kampterrein in Vught werd vanaf 1951 woonoord Lunetten, waar 3000 Molukse KNIL-militairen en hun gezinnen tijdelijk zouden verblijven. Tot 1987 zou dat uiteindelijk worden. In 1992 werden de barakken gesloopt, behalve barak 1, en werd een nieuwe woonwijk gebouwd. Nu wonen er ruim 200 Molukkers.
Ik ga zeker nog een keer terug om de expositie en het Monument te bezoeken. Het was nu al indrukwekkend om te zien en dan stonden we alleen nog maar op de toegangsweg voor de ingang.
Even verderop kwamen we ook langs de Lunettenkazerne, die in 1942-1943 door de Duitsers is gebouwd en nog weer iets verder fietsten we langs de Extra Beveiligde Inrichting.

We verlieten Vught en gingen op weg naar de opstapplaats voor de Binnendieze Vaartocht, waar we een rondvaart hadden geboekt. De Binnendieze is de verzamelnaam voor het eeuwenoude stelsel van alle waterlopen binnen de muren van ’s Hertogenbosch. We voeren 50 minuten de Vestingroute op een karakteristieke open boot, afwisselend in de open lucht en onder de bebouwing door. De ervaren schipper/gids van de Kring Vrienden van ’s Hertogenbosch vertelde heel boeiend en bevlogen over de restauratie van de Binnendieze en de geschiedenis van de stad.
We ontdekten tijdens deze tocht hoe stil het kan zijn, midden in de bruisende stad. We zagen ook hoe abrupt de overgang van stad naar natuur daar is.

Inmiddels was het al half twee en hadden we toch wel een beetje trek gekregen. Gelukkig was er al een lunch gereserveerd bij Stadsbistro Christoffel waarvoor we alleen de straat hoefden over te steken.  We hebben er heerlijk en eerlijk gezegd ook wel een beetje te veel gegeten, maar dat zou met de nodige kilometers die we nog te gaan hadden wel goed komen.

Ons eerstvolgende doel was de Sint-Janskathedraal. Op het plein ervoor kwam ik erachter dat ik het sleuteltje van mijn extra slot niet meer had. Die moest ik zijn kwijtgeraakt bij onze vorige stallingsplaats. Hennie en Henk besloten terug te fietsen om te kijken of het sleuteltje daar lag. Het was gelukkig niet zo ver, dus voelde ik me maar een béétje bezwaard. En zowaar kwamen ze mét sleutel terug. Ik was er blij mee!
Janny, Anneluus en ik gingen nog heel even de kathedraal van binnen bekijken en daarna moesten we toch echt weer op de pedalen.

Ditmaal volgden we het schitterende natuurgebied Het Bossche Broek. We kwamen langs kasteel Nieuw-Herlaer in Sint-Michielsgestel op weg naar Boxtel, waar we een laatste stop zouden hebben. Dat duurde nog wel even, maar onderweg was het alleen maar genieten. Wat is Noord-Brabant toch ontzettend mooi!

Bij eetcafé De Oude Ketting hebben we op het terras kunnen genieten van een koel drankje en toen moesten we toch echt weer verder.
Het café lag aan een behoorlijk drukke weg. Dat zou nog een sport worden om aan de overkant van de weg te komen. Geen stoplicht of zebrapad te zien. Gelukkig voor ons en meerdere fietsers kwam er een groepje wielrenners aan die ook naar de overkant moesten en één van die mannen wierp zich op als verkeersleider. Het enige wat hij moest doen (vond hij) was naar het midden van de weg rijden en daar stil gaan staan en vervolgens daar ook stil blijven staan totdat de hele meute over was. En de auto’s wachtten dus ook zonder enig probleem, wat ik nog het meest verbazingwekkend vond.

We kwamen weer op leuke landweggetjes en fietsten door Esch, een leuk plaatsje tussen Boxtel en Haaren, langs buurtschap Noenes wat een buitengebied van Haaren is. Tot verbijstering van Hennie en mijzelf schoot ineens een rat vlak voor onze fietsen weg. Ik kreeg er wel een beetje kippenvel van. De rest van ons gezelschap had dit niet gezien en we besloten het ook maar niet te vertellen. Nu ze dit lezen is het vroeg genoeg.

De laatste kilometers voelde ik toch wel en ik was dan ook blij dat ik de straat van Janny en Henk weer in het vizier kreeg. Veertig kilometer stond er op de teller en inmiddels was het acht uur verder, dus dat was niet zo gek.
We hebben de fietsen weer even gestald om met de auto op weg naar Oisterwijk te gaan, waar we bij Samy’s Eethuis onze dag af zouden sluiten met een etentje. We hebben onder het genot van een heerlijke maaltijd nog een poosje bij kunnen praten, maar rond negen uur werd het toch tijd voor iedereen om weer huiswaarts te gaan.

En net als altijd hebben we afgesproken dit volgend jaar weer te gaan doen. Dat wordt vast ook weer heel leuk.

©Anneke Haarsma             30/07/2022

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.