afb. Frontpage FOK.nl

Twee maanden ging het goed. Twee maanden was ik af en toe een weekje buitenshuis. Maar ja, het was dan ook vakantietijd. Ik leefde helemaal op. En toen ging het toch weer mis.

Papa zie ik nooit meer. Die is druk bezig in een andere stad, begrijp ik. Mama komt des te vaker. Met tassen vol boodschappen.
‘Doe maar rustig aan, hoor. Ik weet dat je het druk hebt. Maar dit kan toch wel even tussendoor? Mooi! Maar let wel op jezelf, hé! Ik ben zuinig op jou.’
‘En o ja, ik hoor zulke goeie dingen over jou! Geweldig, geweldig!’
En weg is ze weer.
Ik staar naar de berg eten voor mij en onderdruk de kotsneigingen. Niet zozeer om het eten, maar om háár, die hypocriet wegfladderende moeder van mij.

De complimenten aan mij en mijn zussen worden met de dag onwaarachtiger. Mama blijft werk en tássen boodschappen aandragen. Nu ook van neven en nichten die óf ziek zijn of het allemaal niet meer kunnen verstouwen. We worden er allemaal hoorndol van. Ik begin eten weg te gooien, verstopt in de zakken voor plastic afval, en speld mama maar wat op de mouw als zij mij weer komt vragen hoe het allemaal smaakte. Ik word een meester in uitvluchten en lulverhalen.
Mama heeft het niet eens door.
‘Geweldig! O, ik ben zo blij met je!’

‘Vis begint te rotten bij de kop’, zegt zus 5. ‘Dat was een gezegde bij ons thuis.’
Opa had de hele familie bij elkaar geroepen. Wij noemen hem opa, maar hij is in feite de grote neef van papa.
Hij en zijn twee broers begonnen deze winkel ooit, maar die broers zijn al een jaar geleden een andere kant opgegaan.
‘Nog nóóit van gehoord’, zeg ik, ‘van die vis. Maar ik begrijp ‘m meteen. Erg mooi.’

Opa vertelde dat het slecht ging met de winkel. Hij wist dat al lang, maar heeft zo lang mogelijk geprobeerd om open te blijven. De zaak zal nu overgenomen moeten worden. Zelf heeft hij al een stoel gereserveerd bij de beoogde overnamekandidaat. Hij kan daar dan mooi nog voor ons zorgen. Voor ons zorgen! Wat een gotspe! Zijn eigen buik vol blijven eten zal hij bedoelen. En die van zijn handlangers, onze papa en mama.
Overal ruik ik nu die rotte vis.

Ik besluit niet langer in dit huis te blijven. Over negen maanden ben ik oud genoeg en heb ik recht op een eigen uitkering om in mijn levensonderhoud te voorzien.
Zoek het maar uit.
De groeten.
Zo, dat lucht op.

Ik heb erg te doen met mijn zussen, neven en nichten die die stap nog niet kunnen nemen. Negen maanden de tijd om te wennen aan mijn vertrek. Nou ja, misschien duikt er nog ergens een nieuwe neef op voor mijn kamer.
Die wens ik ze van harte toe.
Eentje met een niet te gevoelige neus.

Vanmorgen sloeg het ongeloof toe in ons huis. Papa gaat weg! Gaat ons en mama verlaten. Zomaar. Zonder iets te zeggen.
Wat nu? Moet mama het huishouden nu in haar eentje klaren? Dat gaat haar nooit lukken.
Wij, de kinderen, zullen waarschijnlijk nóg harder ons best moeten doen.

Ik ben blij met mijn beslissing.
Wat een zooitje!

© Ben Voorend     15/08/2019

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief.
Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.