Op die mooie zomeravond besloot hij om zijn oom Gerrit eens een bezoek te brengen. Deze was een poos geleden met vervroegd pensioen gegaan. En hij was zijn lievelingsneef. De vervroegde uittreding uit het arbeidsproces was voor zijn oom Gerrit een grote desillusie geworden.

Al die jaren dat hij gewerkt had was zijn huwelijk zonder al te grote aardschokken verlopen. Dit kwam hoofdzakelijk omdat hij tante Norma slechts bij het ontbijt hoefde te zien en zich dan ook nog kon verschuilen achter een krant.
In de weekenden en ’s avonds na het conversatiearme eten trok oom Gerrit zich meestal terug in zijn ‘studeerkamer’. Daar bestudeerde hij de afbeeldingen van welgevormde meisjes in stapels Playboys, met het verzamelen waarvan zijn vader zaliger reeds was begonnen. Tevens zat hij daar een waterdichte methode te bedenken om tante Norma uit de weg te ruimen, zonder zelf in de gevangenis te belanden.

Het was hem in die dertig jaar huwelijk helaas nooit gelukt. Het idee alleen wond hem nog steeds op en hij bleef hopen. Tante Norma wist van deze geheime verlangens van haar echtgenoot en had daar zelfs wel vrede mee. Hij zorgde voor het geld en zij voor de huishouding en al haar liefde, voor zover aanwezig, was bestemd voor de hond Pasja.
Dat was een vals mormel, evenals zijzelf trouwens, waaraan vele rassen hun bijdrage hadden geleverd. Het leek daarom alsof het gedrocht geheel was samengesteld uit een bouwpakket van niet bij elkaar passende onderdelen.

Toen oom Gerrit van de ene dag op de andere hele dagen bij deze twee wezens moest doorbrengen, begon hij al gauw afwijkend gedrag te vertonen. Echter, studeren in de studeerkamer bleek als dagvulling al snel niet meer te voldoen, en een kroegloper was hij nooit geweest.
Op zekere dag opende tante Norma, na een dutje op de divan, haar ogen en zag oom Gerrit aandachtig naar haar kijken. Hij mompelde zoiets als “Dat zal straks best goed staan in die kist”, maar helemaal zeker was zij daar niet van. Nadien dorst zij overdag haast geen dutje meer te doen.
Nadat ze hem een keer betrapte dat hij met een centimeter uit haar naaikoffer haar maten aan het opnemen was, bleef ook ’s nachts een echt rustige slaap achterwege. Toen de toestand langzamerhand onhoudbaar dreigde te worden, belde zij de huisarts. Deze kwam direct en adviseerde voor oom Gerrit ‘tijdelijke opname’ in een soort rusthuis dat door leken meestal als gekkenhuis wordt betiteld. Oom Gerrit was maar wát bereid om het advies van de arts op te volgen en zo vertrok hij enkele dagen later naar een mooi gebouw in een gezonde bosomgeving.

Oom Gerrit had van het begin aangegeven bezoek op prijs te stellen, behalve dan van zijn eega. En nu was dus zijn neef in z’n auto naar hem onderweg. Toen hij de voor hem vreemde plaats binnenreed vroeg hij de weg aan een voorbijganger. ‘O, het gesticht, bedoelt u?’ En verwees hem naar een laan ergens aan de rand van het stadje.
Niet veel later reed hij door deze stille laan en keek zoekend naar de veel op elkaar lijkende grote vrijstaande huizen. Plotseling hoorde hij uit één daarvan een herrie komen! Er werd gegild en gebruld en je hoefde geen psychiater te zijn om te constateren dat hier een aantal zwaar gestoorde mensen aanwezig waren.
Hij reed het terrein voor het gebouw op en parkeerde zijn auto op een vrije plaats. Daarna begaf hij zich naar de voordeur, die tot zijn verbazing, gewoon open stond. Hij had wel gehoord dat oom Gerrit in een ‘open inrichting’ verbleef, maar met zoveel gevaarlijke patiënten in huis leek hem dit toch wel heel erg riskant.

Hij ging op het lawaai af, terwijl een nieuwe explosie van uitzinnig geschreeuw losbarstte. Met een zekere angst en in de hoop niet in stukken gescheurd te worden, opende hij de deur waarachter zich dit alles afspeelde en betrad een kleine zaal.
De verzameling personen die hij binnen aantrof, wekten bij hem weinig optimisme aangaande een behouden aftocht. Een groot aantal vrouwen en mannen, velen met beschilderde gezichten en uitgedost in oranje pakken met vreemde hoofddeksels, keken met van waanzin vertrokken gezichten naar één bepaald punt, en barstten telkens opnieuw in een krankzinnig geschreeuw los.

afb. pinterest-oranjegekte

De buitenste rijen stonden grotendeels met hun rug naar hem toe en ontnamen hem een goed zicht op de patiënten erachter. Hij kon niet goed zien wat er precies gaande was. Hij keek daarom zoekend in het rond of hij ergens een dokter of verpleegster kon ontdekken. Gelukkig werd hij vooralsnog door de meute ongemoeid gelaten. Eindelijk zag hij een man in een wit jasje, kennelijk een verpleger. Hij sprak de man aan en vroeg hem waar hij zijn oom Gerrit kon vinden die hier kortgeleden was opgenomen. De man keek hem niet begrijpend aan. Maar toen viel er een kwartje en een brede glimlach werd zichtbaar op zijn goedmoedig rond gelaat.
‘O, u moet in de inrichting twee huizen verderop zijn’, sprak hij. ‘Dit is een horecagelegenheid. Ik ben de ober en moet vanavond de voetballiefhebbers bedienen die hier op groot scherm naar de wedstrijd Holland – België kijken. Kleine vergissing, meneer!’

Even later wandelde de neef het gesticht binnen waar een weldadige rust heerste. Een paar heren zaten te schaken en enige anderen hielden zich met een partijtje biljart onledig. Een vriendelijke verpleegster wees hem waar hij oom Gerrit kon vinden. Deze zat in een ruime kamer bij een niet ingeschakeld tv-toestel boek te lezen. Hij zag er gezond, ontspannen en innig tevreden uit.
Hij begroette zijn neef hartelijk en schoot spontaan in de lach toen deze hem van zijn vergissing vertelde. Vervolgens vroeg zijn familielid of het “hier soms verboden was om naar het voetbal op televisie te kijken”.
Oom Gerrit glimlachte en antwoordde: ‘O nee hoor, er is hier niets verboden, maar voetbal is nou eenmaal iets voor ‘normale’ mensen.

 

© Anton Herkelman               9/07/1998        herschreven    9/03/2001

Bewerkt door Ben Voorend    3/02/2019

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.