Het was een paar dagen voor Kerstmis.

Onze buurvrouw had aan mijn vader gevraagd of ik voor de laatste keer de nieuwe jurk kon komen passen die zij voor mij voor de Kerst aan het maken was. Een blauwwit geblokte met mooie zakken en knoopjes, dat kan ik me nog goed herinneren.
Gelukkig paste de jurk mij heel goed en ik was er ontzettend blij mee. Zou mijn moeder het ook een mooie jurk vinden? Dat zou ik eerste kerstdag pas weten, want dan mocht ik met mijn vader op bezoek bij mijn moeder die al een paar weken in het ziekenhuis lag.

Die middag bij de buurvrouw werd ik op allerlei manieren vermaakt. Ik weet nog dat daar een enorme kerstboom stond waar échte kaarsjes in brandden. Dat vond ik best spannend, want wij hadden ook ooit die kaarsjes in de boom en daar stonden altijd een paar emmers gevuld met water naast. Veel later begreep ik dat iedereen water bij de boom had staan, maar daar lette ik bij de buurvrouw niet op. Er waren ook lekkere koekjes en snoepjes waar ik wat van mocht nemen.
Voordat de buurvrouw verder ging met mijn jurk, werden eerst de kaarsjes in de boom gedoofd. Ze had tenslotte geen tijd om die kaarsen in de gaten te houden terwijl zij achter de naaimachine zat.
Een uur later ging ik trots mét mijn nieuwe jurk naar huis.

Mijn vader had het eten al klaar en hij probeerde ons een fijn kerstgevoel te geven. De kerstboomverlichting was aan en ook in het kerststalletje brandde een lichtje. Na het eten las hij ons het Kerstverhaal voor terwijl we bij de kerstboom zaten en we zongen met elkaar wat kerstliedjes.
We gingen gewone tijd naar bed, want de volgende morgen moesten we vroeg op om met elkaar naar de kerk te gaan.

Ik weet nog dat de kerk prachtig versierd was en dat er een koor zong waar ik erg van onder de indruk was.
Daarna gingen we naar huis, waar we een heerlijk kerstontbijt hadden en er nog tijd was om te spelen.

Eindelijk was het tijd om samen met mijn vader naar het ziekenhuis te gaan. Voor mijn gevoel was het heel lang geleden dat ik mijn moeder gezien had, maar dat kwam ook omdat er iedere zondag maar één van de toen vier kinderen mee mocht.
Het was spannend toen we eenmaal in het ziekenhuis waren. In de hal moesten we blijven wachten totdat het bezoekuur begon en de deuren werden geopend. Lange, donkere gangen en veel trappen naar boven; voor mijn gevoel kwam er geen eind aan, maar uiteindelijk waren we toch in de zaal waar mijn moeder met nog meer vrouwen lag.
Wat was ik blij dat ik haar weer zag. Mijn moeder zag natuurlijk dat ik een nieuwe jurk aan had. Ze vond hem prachtig en ik kon trots zeggen dat de buurvrouw die gemaakt had.

Dit alles is ruim zestig jaar geleden, maar ik denk nog met regelmaat aan die bijzondere Kersttijd terug.

 

© Anneke Haarsma               22/12/2019

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.