(een thriller uit de wereld der ouderenzorg)

‘Ik heb deze instelling ook na elk geval bezocht. Een zekere dokter Eduard Ursul Theunasie heeft daar de leiding en gaf mij steeds alle mogelijke medewerking bij het onderzoek. Een verklaring had hij óók niet, want elke bejaarde zou wensen daar zijn levensavond te mogen doorbrengen.
Alle mogelijke veiligheidsmaatregelen zijn daar getroffen. Je kan kiezen uit elke vorm van wonen. Op één kamer, maar ook in een zelfstandige woning die toch deel uitmaakt van het zorgcentrum. Er is maar één nadeel: je moet wel over een heel erg ruime beurs beschikken om in dit paradijs te kunnen leven…en blijkbaar ook om op een vreemde manier te sterven’, besloot hij.
‘Het is dus alleen voor de rijken der aarde weggelegd’, reageerde Spitter senior. ‘Wat zullen daar een hoop geldwolven bijeen zijn die altijd goed voor zichzelf hebben gezorgd, zoals onze politici bijvoorbeeld. Ik wil die dokter Theunasie wel eens ontmoeten. Wat denk je, kan ik voor een oude wolf in schaapsvacht doorgaan? Han lachte. ‘Ik heb nogal moeite jou oud te noemen, maar wat die wolf betreft, dat zal best lukken.’
Senior zette zijn plannen uiteen en toen Han terugkeerde naar zijn eigen woning zag hij er heel wat opgewekter uit dan op de heenweg, merkte ook Evelien opgelucht op.

De volgende morgen betrad een oude heer de hal van het zorgcentrum “Vredig door de tunnel”. De hal straalde een grote luxe uit. Hij vroeg aan de bebaarde en besnorde receptionist of hij iemand van de leiding kon spreken en gaf de man zijn kaartje. Deze vroeg hem om even plaats te nemen op één van de leren banken en pakte ondertussen de telefoon.
De heer Goudfazant keek intussen aandachtig om zich heen. In een hoek van de ruimte zaten twee oude dames met een te sterke blauwe kleurspoeling in de grijze haren geanimeerd met elkaar te praten. Ze logenstraften het gezegde dat alleen “de morgenstond goud in de mond had”. Ook verder waren ze ook met dit edelmetaal behangen, terwijl ook diamanten royaal aanwezig waren.
Bert Spitter, want die ging schuil achter dhr. Goudfazant, nam dit alles in enkele ogenblikken in zich op, terwijl hij wachtte op wat komen zou. Hij hoefde niet lang te wachten. Na een enkele minuut kwam een vrouw van onbestemde leeftijd met een zeer royaal bemeten lach op hem af. Deze was net zo vals als haar tanden. Zij stelde zich aan hem voor als zuster Etter. Zijn eerste gedachte was dat als hij met zo’n zuster gezegend was, zijn grootste wens zou zijn: enigst kind te worden.
Van deze gedachten was echter niets op zijn gezicht te lezen toen hij haar volgde naar een luxueus kantoor. Bij hun binnenkomst rees een zwaarlijvige, keurig in het pak gestoken vijftiger ietwat moeizaam vanachter zijn cylinderbureau overeind. Deze schudde hem met goed gespeelde hartelijkheid de hand en stelde zich voor. ‘Dokter Theunasie, aangenaam.’
Spitter had beet! Hij wist nog niet hóe, maar zijn nimmer falende voorgevoel bezorgde hem tintelingen in de buik. Het minutenlange toneelspel dat Spitter senior vervolgens ten beste gaf had hem in Hollywood mogelijk een Oscar opgeleverd. Ook zijn valse papieren waren niet van echt te onderscheiden. Ja, hij was inderdaad een alleenstaande oudere zonder familie, die er zeer warmpjes bij zat, zelfs als de verwarming niet aan stond. Grapje! Ha ha. Hij wilde dan ook de rest van zijn leven hier doorbrengen, en misschien was het in de toekomst mogelijk om ook zijn geldzaken door hen te laten regelen? Hij werd al wat vergeetachtig en het zou daarom misschien verstandiger zijn een paar betrouwbare gemachtigden te benoemen.
De hebzuchtige schittering in de ogen van het tweetal ontging hem niet, terwijl ze met graagte in de voorgehouden worst beten. Toevallig waren er enkele woningen direct beschikbaar. Nadat ze hem een rondleiding door het gebouw hadden gegeven, werd er een afspraak gemaakt. Hij zou woensdag zijn keuze doorgeven en daar eind van de week intrekken.

© Anton Herkelman                 2/10/2001

Wordt vervolgd