(een thriller uit de wereld der ouderenzorg)

Bert Spitter liep naar de deur.
‘Wie is daar’, vroeg hij door de deur heen.
‘Dr. Theunasie.’
Spitter senior opende de deur, telefoon nog aan zijn oor. Daar stond de dokter.
‘Maar is goed dat je belt. Kom maar meteen hiernaartoe. Ja, oké. Ja, tot zo.’

‘Zo dokter, wat kan ik voor u doen?
‘Ik kwam eens informeren of alles naar wens is deze eerste dag.’
‘Met mij gaat alles prima’, zei Goudfazant, ‘maar jij bent dik en vadsig geworden Appie, en vast lang niet meer zo vlug als vroeger. Maar och, we worden allemaal ouder. Trouwens, die gestreepte gevangeniskledij, die je de rest van je leven zult dragen, kleedt bijzonder slank af.’
‘Zeg, wie…wie ben jij verdomme?, stotterde de arts, wiens gelaat opeens spierwit was geworden.
‘Laten we zeggen: jouw noodlot,’ antwoordde Spitter kalm. Hij genoot van zijn triomf.
De gezichtsuitdrukking van de arts veranderde in één van krankzinnige woede. Blazend als een in het nauw gedreven kat, tastte hij in zijn binnenzak en haalde een apparaat ter grote van een sigarettenkoker voor de dag. Hij drukte op een van de knopjes, maar er gebeurde niets.
‘Mis je dit soms?’, vroeg Bert en haalde een kleine zilverkleurige capsule tevoorschijn. ‘Je vakmanschap is er beslist niet minder op geworden, en juist daardoor wist ik waar ik de sleutel tot het raadsel kon vinden. Mijn zoon is onderweg hiernaartoe trouwens en neemt een eenheid politie mee.’

De arts wierp het nu nutteloze apparaat met een woedende snauw van zich af en deed een uitval naar de afgeleide Spitter senior. Deze werd daardoor overrompeld en de dokter zag kans de capsule te bemachtigen.
‘De gevangenis in? Nooit!’ Met een door waanzin verkrampt gezicht stopte hij de capsule in zijn mond en slikte door.|
Spitter was heel wat gewend, maar dit schouwspel zou hem nog lang bijblijven. De eerste ogenblikken gebeurde er niets. Daarna begon het gezicht van de arts een soort haarscheurtjes te vertonen. Deze werden steeds groter, als een uit elkaar vallende legpuzzel. Daarna zeeg het lichaam als een vormeloze massa ineen. Toen de explosie klonk was de klap niet eens zo bijzonder hard. Het was meer het geluid van een opgeblazen papieren zak die op de handpalm wordt stukgeslagen.
Bert had gelukkig de tegenwoordigheid van geest om onder de tafel te kruipen. Daardoor was hij gedekt tegen de onsmakelijke regenbui die op het tafelblad boven zijn hoofd neerkletterde.
Op dat moment werd de deur met geweld opengetrapt. Met getrokken revolver verscheen zijn zoon in de deuropening, gevolgd door nog enkele agenten in uniform.
‘Vader, waar ben je?’, schreeuwde Han. ‘En waar is de dokter?’
’Kalm jongen, hier ben ik, onder tafel.’ Spitter senior kroop onder de tafel vandaan. ‘En van de dokter ligt het meeste op het tafelkleed.’

De rest van de operatie ging met een welhaast militaire precisie. Een krijsende Bertha moest met geweld in een overvalwagen worden gesleurd. De gevangenis zou ze nooit te zien krijgen. Ze werd als volkomen “ontoerekeningsvatbaar” opgesloten in een gesticht tussen andere voor de samenleving gevaarlijke elementen.

Epiloog

De volgende avond zaten Evelien en Han samen bij Spitter senior nog na te praten over de gebeurtenissen van de vorige dag. Er waren nog verschillende vragen die Han zijn vader wilde stellen en die hem op de lippen brandden.
‘Hoe kwam het dat u zo gauw doorhad dat de moordenaar via het alarmeringssysteem werkte?’, vroeg hij.
‘Wel, jongen,’ antwoordde Senior, ‘deze man was natuurlijk geniaal, maar dat was tevens zijn zwakte. Als arts had hij gemakkelijk zijn gasten kunnen vergiftigen zonder dat er een haan naar had gekraaid, maar dat was hem te eenvoudig. Daarom had hij in alle alarmeringsmedaillons die de gasten om hun nek droegen een soort afvuurmechanisme ingebouwd. Dat was in staat een capsule, die eigenlijk een soort kogel was, in het lichaam van de drager of draagster in kwestie te schieten. Eenmaal daar loste deze capsule zeer snel op en het vrijgekomen gif zag dan kans om de moleculaire samenhang van het organisme te verbreken. Daardoor viel het als het ware uiteen. De ontploffing tot slot werd dan veroorzaakt door allerlei chemische reacties, waar ik ook het fijne niet van weet.
Zolang aan een gast verdiend kon worden bleef hij in leven. Zodra die echter zijn of haar vermogen, zoals uiteindelijk de bedoeling was, aan het zorgcentrum had toevertrouwd, was zijn of haar lot bezegeld. Het medaillon werd dan geactiveerd door een signaal uit te zenden. Als de gasten dan op de knop drukten bliezen zij zich als het ware zelf op. Van zo iemand bleef dan niets over waar iemand nog wat mee kon. Als het te lang duurde voordat de persoon in kwestie zelf op de knop drukte, dan kon ook de dokter door middel van een soortgelijk mechanisme dit proces bespoedigen, zoals hij ook bij mij probeerde.’
‘Maar jij had het moordmechanisme al gedemonteerd’, besloot Han de uitleg van zijn vader.
‘Zo is het’, zei deze, ‘maar hij is mij uiteindelijk toch nog ontkomen.’
‘Hoe worden mensen zo?’, huiverde Evelien.
‘Misschien omdat “opvoeders, die nog niet eens een parkiet kunnen verzorgen”, kinderen krijgen’, repliceerde Senior. ‘Deze man en zijn vriendin kwamen beiden uit kringen van gewetenloze geldhaaien, waar gevoel iets onbekends was. Het is destijds nooit bewezen, maar er werd beweerd dat die Appie als puber reeds zijn beide ouders vermoordde. Hij had, volgens de verhalen, ’s nachts een giftige en dodelijke substantie op hun kunstgebitten gesmeerd die op het nachtkastje in een glas water lagen. Nu had je in die tijd een soort snoepjes, waarvan de reclameslogan luidde: “Ze smelten in de mond, niet in de hand”. Of hij dit toen in gedachten had, weet ik natuurlijk ook niet. Zodra zijn ouders echter bij het opstaan hun gebit indeden kwam dat spul door de lichaamswarmte tot werking en smolten niet alleen de gebitten, maar hun hele mond. Ze waren dus voorgoed uitgepraat.’
‘Hebben ze hem toen niet direct opgesloten?’, vroeg Evelien.
‘Nee, ze hebben zogenaamd niets kunnen bewijzen en er werd destijds ook al veel met doofpotten gewerkt. Hij erfde toen wel het hele fortuin van zijn vader, die er overigens ook niet eerlijk aan was gekomen’, besloot Senior.

Nadat ze nog een aantal macabere gevallen hadden besproken, werden de gesprekken luchtiger. Het was dan ook al laat geworden, toen ze opgewekt en een beetje tipsy afscheid van elkaar namen.

Morgen wachtten weer nieuwe misdaden in een wereld die maar niet wilde deugen. Waarom? Ach, weet ik veel. Heel misschien omdat Moeder Aarde en de Hemelse Vader, indien die tenminste bestaan, veel kinderen hebben die hun Vader en Moeder niet meer willen eren.

EINDE

© Anton Herkelman       2/10/2001

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.