Schrijven heb ik altijd leuk gevonden.

Het begon op de lagere school waar vanaf klas vijf wekelijks een verhaal werd voorgelezen door de juffrouw of meester. Een half uur later kregen wij de opdracht daar een opstel over te schrijven. Voor mij waren dat heerlijke uurtjes kan ik me nog goed herinneren.

Ik weet ook nog dat ik boeken, die mij in mijn kindertijd erg aanspraken, terug vertaalde in mijn eigen woorden. Er ging heel wat papier doorheen in die tijd.

Mijn vader schreef ook graag en veel. Ik denk dat ik die passie van hem heb, hoewel ik gek genoeg niet weet wat hij in die tijd op papier zette en ik kan het ook niet meer navragen. Raar eigenlijk dat ik die schroom om het te vragen niet heb kunnen overwinnen als ik hem zo aan de eetkamertafel bezig zag, maar dat was in die tijd zo.

Ná de lagere school was ik druk met mijn vervolgonderwijs, waardoor schrijven voor mijn plezier op een heel laag pitje stond. Maar als er een bijzondere gebeurtenis was die gevierd werd, dan probeerde ik daar toch mijn pennenvrucht op los te laten.

Het heeft heel wat jaren geduurd voordat ik het schrijven en dichten écht weer oppakte. Gek genoeg ging dat het beste wanneer ik in verdrietige of moeilijke periodes zat. Mijn zielenroerselen heb ik in heel veel schriften prijs gegeven.

Gedichten stuurde ik in die tijd op naar Candlelight, waar Mr. Candlelight Jan van Veen, ze met gedragen stem voorlas. Dat was heel goed voor mijn verwerkingsproces merkte ik.

Tussen periodes van dieptepunten in ging het ook wel weer goed, waardoor het schrijven verslapte.

In die moeilijke periodes verslond ik heel veel zelfhulpboeken, waarbij ik dan telkens aantekeningen maakte bij stukjes die mij extra aanspraken en waar ik mijn voordeel mee zou kunnen doen.

Een paar jaar terug kwam ik mijn schrijfsels weer tegen en heb ik het allemaal eens teruggelezen. Dat was wel een tijdrovend klusje, maar toen ik daarmee klaar was besloot ik om een streep onder die periodes te zetten.

Er zijn dingen fout gegaan, maar ook heel veel dingen goed. Er zijn dingen gebeurd waar ik niet zo trots op was, maar ook heel veel waar ik wel trots op kon zijn. Ik had ervan geleerd en was blij waar ik nu stond. Het werd tijd om de meeste zielenroerselen die op papier stonden op te ruimen.
Nadat ik dat had gedaan kwam er weer ruimte vrij voor nieuwe verhalen, voornamelijk over vakanties die meestal erg leuk waren en waar ik leuke herinneringen aan heb.

Maar sinds Corona ga ik niet zoveel meer op pad en vakanties zitten er al helemaal niet in. Dat geldt voor heel veel mensen, dus ik voel me daar niet zielig over.

Hobby’s heb ik genoeg waardoor ik me niet verveel, maar het schrijven schoot er weer bij in en ik moet zeggen dat ik dat miste.

Tot vanochtend!

Er gebeurt immers nog genoeg wat me blij maakt, waar ik me over verwonder, wat me gelukkig maakt en wat ik kan en wil delen.

Vanochtend heb ik alle lege schriften in het zicht gelegd, waaronder een heel mooi schrift die ik van een ex-collega bij mijn afscheid heb gekregen, en mezelf de opdracht gegeven ten minste twee keer per maand een blog te schrijven.

Daar ga ik me dus aan houden.

© Anneke Haarsma            7/04/22021

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.