Hoe heb ik ’t zover laten komen? Wat bezielde mij? Ondanks het feit dat ik van huis uit grote mensenmassa’s mijd als de bekende middeleeuwse en hoogst besmettelijke ziekte, en daarboven ook een hekel heb aan de gecombineerde aroma’s van verschraald bier, döner, patat, strøøpwafels, verschraald bier, suikerspinnen, satésaus, verschraald bier, poedersuiker en verschraald bier (apart kan ik er best tegen – het is de combinatie die mijn maag aan het kolken zet), liet ik mij toch afgelopen vrijdag verleiden om mij in de binnenstad te wagen. Dat kwam zo: Ik hád eigenlijk moeten werken. Maar: het was doodstil in de lijn. Dus: ik kreeg verlof. Zo liet ik mij mentaal verleiden om “dan maar van de Koningsdag te profiteren”.

Op die manier liep ik dus met open ogen in mijn eigen valkuil. Aan de rand van de binnenstad leek het allemaal wel mee te vallen – er zat redelijk wat beweging in de massa, en de vrijmarkt leek in volle gang. Toen ging ik de eerste hoek om. De massa achter mij sloot zich hermetisch, en vóór mij leek het alsof iedereen ineens Bisonkit aan zijn schoenzolen had, zodat elke stap een apart en tijdrovend project werd. Om dat nog te benadrukken zijn er dan altijd de volgende extra’s aanwezig: A) de persoon(en) die middels ellebooggebruik (Scrabble score!) zich hardhandig een weg banen door duizenden mensen die niet vooruit te branden zijn; B) De mensen die Koningsdag de perfecte dag vinden om die dubbele kinderwagen eens uit te proberen; C) de mensen die vinden dat zij te allen tijde MOETEN fietsen; D) de mensen die ineens midden op straat met zijn vieren á zestienen moeten stilstaan om een praatje te maken (hier zijn altijd minstens 3 kinderwagens en een looprekje/rollator bij betrokken, alsmede liefst ook uit-stekende zojuist aangeschafte spullen van de vrijmarkt (zoals ski’s, werphengels, harken, TV antennes, dan wel hellebaarden). Ik zwijg nog maar over de meneer die hier coûte que coûte met zijn auto doorheen wilde.

Gelukkig was er ook muziek: uit wel vier verschillende richtingen hoorde ik wel zes verschillende deunen via vooral veels te grote luidsprekers (waarbij elke basnoot voelt als een lel tegen je borstkas met een eind hout). Ik wist het nu zeker: ik moest ontsnappen. Neerstrijken op een terras was onmogelijk – die waren allemaal vol. Struikelend over peuters, kinderwagens, vuvuzuela’s (heten die toch?) en trosjes tienermeisjes baande ik mij met een snelheid van 4mm per week een weg naar mijn fiets. Eenmaal thuis heb ik op gepaste wijze de Koningsdag voortgezet met een glas wijn op mijn EIGEN terras en mijn oranje kat op schoot.

© Jeroen Engelberts 30/04/2018

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief.
Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.