Zijn er nog echte kouwe klussen met dit Siberische beer-weer?
Mijn vader herstelde vroeger de schoeiingen bij de slootkant, want makkelijk vanaf het ijs. Mijn moeder stookte, in een hokje dat wij WC noemden, het petroleumstel op, om zo de vorst buiten de deuren te houden. Dat ging goed, maar het bleef er stervenskoud. Noem het maar ‘code rood’, mede omdat fleece en ander weerbestendig materiaal bij lange na nog niet voorhanden was. We deden het met oude kranten onder de borstrokken en strooi in de klompen.

Zijn er nog echte koude klussen met dit Siberische beer/weer?
Jawel, er is nog steeds een ijzige klus, die niet om uitstel vraagt, omdat je nooit weet wanneer die beer weer terug kruipt in zijn hol: HET SCHOONMAKEN VAN DE VRIEZER.
Bij min achttien kan de inhoud van de vriezer gewoon in de tuin.
Ik vul grote tassen met: een restje doperwtjes, een pond sperziebonen, drie krentenbollen, vijf deelblokjes spinazie, een half brood, twee dozen gevuld met rode kool, een eenzaam worstje, een zakje met bieslook/ tijm/lavas? Een vergeten pizza, twee bejaarde ijsjes, een halve peper, een afgeschilde citroen, vier verpakkingen tortellini (was in de bonus), een zakje ijsblokjes en voor de rest een klein leger aan ondefinieerbare substanties. Soep? Puree? Stamppot? Waarom ook alweer bewaard?
Eenmaal in de tuin hebben ze het naar hun zin, wat dacht je. Het is daar nog kouder dan in hun gewone habitat.

Ondertussen plaats ik een schaal met kokend water in de vriezer, leg een stapel kranten uit voorzorg op de houten vloer en wacht een uurtje af.
Dan hoor ik het aangevroren ijs vallen, het is tijd om de boel te schonen. Blijft een koude klus.
Ik sop de laden, die zijn altijd te groot voor gootsteenbak of emmer. Water over het aanrecht, mouwen nat en gebrom binnensmonds.
Maar het komt goed. Zonder tegenspartelen leg ik de doperwtjes, de rode kool, de deelblokjes en de bonen terug in de bovenste la. Alles wat naar vlees nijgt in de onderste en de rest in de middelste la.
Het ondefinieerbare boven op, morgen en de eerstvolgende dagen eten we ‘verrassing’.

 

© Willie Lek 2/03/2018