“Hij doet het niet meer.” De oude man wees met zijn wandelstok op een vormeloze hoop haar die op het pad achter de huizen lag. Mijn eigen hond ging zomaar zitten. “Meestal komt hij na wat prikken overeind.,” zei de man. “Deze keer niet, geloof ik.“

Hoe reageer je daarop? Met ongeloof? “Dat zal toch niet?” Of met iets opbeurends als: “Dat zal toch wel meevallen?” Er was alleen weinig beweging te ontdekken in de versleten Pekinees.

“Ik denk dat we hem moet oppakken en dan naar uw huis brengen. Dan bellen we de dierenarts. Die zal wel weten wat er dan moet gebeuren.”

De man keek mij aan. “Hoeft niet. Peggy is dood.”

Ik legde mijn hand op het hondenlijf. Nog warm, maar erg levenloos. “Ik haal wel even een kartonnen doos.”

Even later legde ik Peggy er in. We liepen terug naar de poort van zijn tuin. De man keek mij aan: “Ik graaf wel een gat en dat was het dan.” Ik vroeg me af of hij dat zou redden. Ook bij hem tekenden de jaren zich af. “Sterkte er maar mee!” Daarna draaide ik me om en trok mijn eigen hond mee.

Vervolgens zag ik de man niet meer, totdat het op een dag heftig regende. De hond moet uit, dus je gaat. Ik keek niet goed voor me, daarom struikelde ik zowat over een vormeloze hoop op het pad achter de huizen. Het was de oude man.

Hij deed het niet meer.

 

© Chris Wolters        14/04/2019

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.