Het was 06:00 uur toen de wekker ging. Met een beklemmend gevoel werd ik wakker; het was tijd om op te staan. Rond 07:30 uur stapte ik enigszins gespannen de auto in, op weg naar mijn werk. In het ziekenhuis heeft onze organisatie zijn werkplek en voor mij zou het mijn laatste werkdag worden. Na 18,5 jaar zou ik afscheid van mijn collega’s nemen, om daarna met pensioen te gaan.

De laatste maanden heb ik daar erg naar uitgekeken. Na een aantal fusies en een overname was ik eraan toe om niets meer te moeten en alleen nog maar dingen te doen die ik leuk zou vinden.

Nu het écht mijn laatste dag met mijn collega’s zou gaan worden had ik niet zoveel praatjes meer. Jarenlang zijn we met elkaar optrokken. Het voelde toch raar dat dit weg zou vallen. Lief en leed hebben we met elkaar gedeeld; we waren altijd een hecht team.

Bijna reed ik de parkeerplaats voor het personeel van het ziekenhuis op, toen ik bedacht dat ik op het ziekenhuisterrein zélf zou moeten parkeren. Mijn pasjes en sleutels moest ik immers inleveren.

Via de zijingang liep ik naar mijn afdeling, schonk een kop koffie in en wilde gaan zitten. Maar…, er was geen bureaustoel te bekennen. Die hadden ze de vorige dag op een andere afdeling nodig gehad werd mij verteld, dus ik moest naar een andere stoel op zoek. Beetje raar vond ik dat wel.

We zaten vandaag ruim in de collega’s. Mijn afscheid was eind van de ochtend gepland en het was fijn om vooruit te werken om de collega’s in ieder geval ’s middags enigszins te ontlasten. Dat scheelde een hoop stress. Bovendien zouden de meesten van mijn directe collega’s daardoor bij alle festiviteiten aanwezig kunnen zijn.

Op de één of andere manier werkte ik niet zo lekker als anders en datzelfde gold voor mijn collega’s. Ik was nauwelijks productief, ook al omdat collega’s van andere afdelingen een praatje kwamen maken.

Oh, wat haat ik afscheid nemen, dacht ik bij mezelf! Toch zou dit moeten.

Om 11:00 uur was het zover en ging ik met mijn collega’s en leidinggevende richting koffiekamer. Het was er prachtig versierd met vlaggetjes, ballonnen en een slinger met de tekst: Eindelijk met pensioen.

Er stond een prachtige en heerlijke taart klaar.

Mijn leidinggevende sprak me toe, waarbij veel leuke en soms minder leuke herinneringen werden opgehaald. Een schitterend boeket bloemen kreeg ik daarna aangeboden.

Nu was het mijn beurt voor een praatje. We hebben genoeg met elkaar meegemaakt om daar niet bij stil te staan.

Tot mijn verrassing werd daarna mijn bureaustoel naar binnen gereden, afgeladen vol met cadeaus. Wat leuk en wat veel; helemaal stil was ik ervan. Thuis zou ik alles rustig uitpakken en de vele kaarten lezen. En niet te vergeten het smiley-boek bekijken.

Hilarisch was het aantal blikjes wat achter mijn stoel gebonden was. Ik zou zeker niet in alle stilte het pand verlaten.

Na het officiële gedeelte was er tijd voor koffie met gebak, om een beetje bij te praten met de oud collega’s die speciaal voor mij waren gekomen en om afscheid te nemen van mijn huidige collega’s. Het gebeurde allemaal in een leuke en informele sfeer.

Hierna was er voor onze afdeling een heerlijke lunch in een leuke Brasserie. Met ons clubje van 10 hebben we heerlijk gegeten en naast de vele herinneringen die zijn opgehaald hebben we ook ontzettend gelachen.

Helaas kwam nu echt het moment van afscheid nemen van collega’s op de diverse afdelingen en als laatste van mijn collega’s op mijn eigen afdeling. Wat vond ik dát moeilijk.

Met heel veel lawaai reed ik mijn stoel het pand uit, nagestaard door verbaasd kijkende bezoekers in het ziekenhuis. Een paar collega’s hielpen mij om al die cadeaus in mijn auto te zetten en daarna werd ik uitgezwaaid.

Met tranen in mijn ogen reed ik weg van het ziekenhuis, op weg naar huis en een nieuwe fase in mijn leven.

 

© Anneke Haarsma   24/09/2018

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.