bron: 123spandoek.nl 

Met pensioen

Hij zat er helemaal klaar voor. Ontbijt opgeruimd, tafelkleed uitgeklopt, krantje, koffie en telefoon bij de hand. Alles had hij zorgvuldig gepositioneerd: de opengeslagen krant recht voor hem, koffiekopje daarboven en de telefoon rechts binnen handbereik.
Laat nu maar komen, ging het door hem heen.

Hij had er zo naar uitgekeken, zijn pensioen. Heerlijk nietsdoen, althans niets meer moéten en alle tijd voor zijn hobby’s. De eerste maanden vulden de dagen zich met de twee kranten uitpluizen en de puzzels oplossen, dan een wandeling van een uur en daarna op de pc voor zijn hobby en met mails en andere info, een middagdutje, een wandeling om boodschappen te doen en dan weer enkele puzzels uit het puzzelboekje van een vakantie van enkele jaren geleden toen hij nog werkte en zelfs in de vakantie te weinig tijd had om te puzzelen.
En nu dus elke dag rust.

Tegelijk met zijn pensionering diende zich het coronavirus aan. De zomermaanden vielen nog mee. Maar de koude maanden vielen tegen. Hij raakte gewend aan de rust, pakte weer wat op in de hobbysfeer, maar liep aan tegen de beperkingen van de coronamaatregelen. Niets moéten was heerlijk, niets mógen was niet leuk. Gaandeweg ging de kleine bubbel waarin zijn leven zich nu afspeelde hem tegenstaan. Telkens dezelfde tien, vijftien mensen groeten op wandelingen of in de supermarkt, met af en toe een oppervlakkig praatje op afstand, dat was het toch niet. Ook internetten of whatsappen verloren hun charme. Daar kon je geen dagen mee vullen. Slechts een enkele vismiddag doorbrak deze monotonie.
De rust en stilte gingen hem gaandeweg tegen staan.

Ineens realiseerde hij zich dat er soms dagen waren dat hij niemand sprak. De enige menselijke stemmen die hij dan hoorde kwamen tot hem via kabel en tv. Bizar. Dus dwong hij zich tot het maken van een praatje met sommige hondenbezitters, ook al had hij zelf geen hond en interesseerde hem het wel en wee van huisdieren hoegenaamd totaal niet. Na verloop van tijd meed hij zelfs die contacten en beperkte zich nog slechts tot een ‘Hallóóó’ of een hoofdknik.

Gisteren, het was een regenachtige dag, was hij helemaal niet naar buiten geweest. Hij lag lusteloos languit op zijn uitgeklapte ligfauteuil met de krant op de pagina van de televisieprogramma’s van die dag. Onwillekeurig overdacht hij zijn situatie. Vanavond wéér televisie. Het programma-aanbod bood weer een brei aan verveelteevee, zoals hij dat noemde. Een Netflix-serie gaan volgen? Zonde van de tijd. Het besef van zijn onvrede bracht weer iets van de vroegere strijdbaarheid in hem naar boven. Hij moést iets ondernemen om niet langzaamaan anoniem zijn graf en de vergetelheid in te zakken.
En ineens had hij het. Hij was aan de pc gaan zitten, zocht het Bel-me-niet-register op en liet zich weer uitschrijven.

En nu zat hij er dan klaar voor. Hij hoefde niet lang te wachten. Bij zijn tweede kopje koffie ging de telefoon al.
‘Goedemorgen meneer. Fijn dat ik u tref’, klonk de opgewekte stem van de callcentermedewerkster, ‘heeft u even tijd voor mij?
‘Alle tijd, mevrouw. Ik heb alle tijd voor u’, antwoordde hij opgelucht.

© Ben Voorend           27/02/2021

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.