Simon Vinkenoog – pinterest

Dit is géén recensie, maar een aanleiding.
Heb van de week een erg leuk en interessant boek gekocht over het leven van Gonnie Lowie. Het boek is geschreven door Ilona van Hilst, schrijfster in Uithoorn, die, sinds ik begonnen ben met het Schrijverscafé, tot mijn kennissenkring is gaan behoren.
Het boek beschrijft Gonnies leven, haar wel en wee, bespiegelingen en een aantal gedichten.
Gonnie (83) ging pas laat schrijven en blijkt Simon Vinkenoog tot haar vriendenkring te hebben kunnen rekenen. En tóen kwam mijn verloren gewaande herinnering aan mijn ontmoeting met deze kleurrijke vaderlandse schrijver en dichter plots weer boven.

Amsterdam, muziekcafé The String, tweede helft jaren ’80, nazomer, zondagavond. We hadden een fantastisch open podium achter de rug waar de illustere Amsterdamse accordeonist/zanger Jos de Rooy samen met enkele vaste bluesmuzikanten als Matau van Wijk, Ton van Bergeijk, Jeroen Engelberts en, laat binnen, Arend Bouwmeester op sax, een stuk geïmproviseerd vuurwerk afleverde: een combinatie van Nederlands levenslied en Amerikaanse blues. Hoe bijzonder!
Maar helaas. Het werd twee uur, sluitingstijd. Nou, vooruit dan, ééntje nog en een laatste drankje, maar dan toch wel sluiten. Om drie konden we de deur dicht doen en gaan opruimen.

Om half vier werd er aangebeld. Misschien had iemand iets vergeten. Ik liep naar de deur, Sjon achter mij, want het was Amsterdam-Centrum en midden in de nacht in een verder doodstil straatje vlakbij de Dam en Wallen. En het café had geen glas in de deur of een raam bij de ingang. Je kon dus niets zien van binnen of buiten. Dat was wel handig als het zo uitkwam dat je een uurtje langer omzet wilde maken, maar zoals nu, met z’n tweetjes alleen, kon je beter voorzichtig zijn.

Ik open de deur. Er staat een wat ouder echtpaar. De vrouw in een blauwe jurk met zwart bloemetjesmotief heeft zwart haar en staat half achter de man, die met een sjekkie in zijn hand, licht voorovergebogen, in een beige Corduroybroek, een lichtgeel overhemd met bruin lederen jack, brilletje op de borst, spits en bleek gezicht met twee grijsblauwe ogen, mij heel vriendelijk en voorkomend aankijkt. Het licht van de straatlantaarn achter hem op zijn ongekamde lange, dun en piekerig vlasblonde haar, verleent hem het aureool van een boodschapper van het woord.

Hij groet mij vriendelijk. ‘Goedenavond.’
Ik herken hem meteen, maar kan even niet op zijn naam komen.
‘Goedenavond.’
‘Bent u nog open?’
‘Nee, we zijn gesloten. Dag!’
Ik sluit de deur.

Verrek, denk ik, dat was Simon Vinkenoog.

©Ben Voorend            29/12/2019

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.