Daar zit ik dan. Eigenlijk stond ik op het rooster om te werken, van 18.45 uur tot einde shift, dat is meestal 02.00uur, maar vanavond ben ik op stand by gezet, ze dachten daar waarschijnlijk dat die middelbare dame gisteren al hard genoeg gewerkt had, en daar hadden ze gelijk mee. Ik ben altijd klein zelfstandige geweest, en heb mijn hele volwassen leven moeten bijklussen, want een zakenbrein heb ik niet. Nu sorteer ik dus een paar maanden postpakketten, drie nachten per week. En dat is best leuk, de eerste nachten was ik een gebroken vrouw, want dat is heus een fikse fysieke inspanning: zo 2000 pakketjes, groot en klein, van de band plukken, rond dragen en zo netjes mogelijk opstapelen op een rij-ding, en dat in een moordend tempo. Maar na een paar weken ben ik ‘t weer gewend en een leuke bijkomstigheid is dat ik 10 kilo ben afgevallen!!!! Eigenlijk betaald gymmen!

Gisteren was ik dus lekker aan het werk, toen het langzaam aan duidelijk werd dat er heel wat mensen niet waren komen opdagen, echt veel mensen… Maar het aantal pakjes wat met flinke vrachtwagens meedogenloos werd aangevoerd, bleef even veel als vooraf aangekondigd. Het was dus ECHT hard werken de hele avond. Ik had samen met mijn werkvloer vriend Lukman, 8 rolbanden te legen, iets wat we normaal met 4 man doen. Maar over hoe we hebben gesteund en gekreund wil ik ‘t eigenlijk niet hebben. Ik wil het hebben over Luk. Want dat is een speciale man.
Luk is een Koerd die al geruime tijd in Nederland woont, en net als de meeste Koerden waar ik al mee op diverse werkvloeren heb gestaan, een zachte, stille, vriendelijke, kleine man. Een tijdje geleden aten we samen onze boterhammetjes en vroeg ik hem of hij hier al lang werkte. Hij schudde zijn hoofd, nog maar net 2 maanden, en hij was ook niet van plan lang te blijven. Ik vroeg hem of hij een andere baan op het oog had. En hij vertelde mij dat hij leraar is, op een middelbare school. Dat verbaasde mij natuurlijk, waarom zou iemand met een voltijdse betrekking op een school ‘s nachts ook nog werken? En dan zeker zo een flut baantje? Daarop antwoordde hij dat in de streek waar hij geboren is, een zware aardbeving had plaats gevonden, en dat al het geld wat hij hier bij de pakketelarij verdiende, rechtstreeks naar Koerdistan ging, om zijn familie daar te steunen.
Daar was ik even stil van, en daar denk ik nog vaak over na. Ik werk vaak tussen buitenlanders en hoor vaak bijzondere verhalen. Maar dit raakte mij meer dan andere verhalen.

Gisteren kwamen er twee jongens van de opvoer naar hem toe, “hey mijnheer M.!” riepen ze uitbundig, “wij hebben nog les van U gehad, 4 jaar geleden toch?” Natuurkunde bleek het te zijn. Luk straalde een beetje. En ik was een beetje ontroerd, niet lang, want de pakketjes wachten niet op ontroering of straling, die blijven naar beneden buitelen over de rolbanden… Hup, hup…doorwerken oudjes!!!

© Patti Vaz Dias 23/01/2018