Er zijn alweer een paar weken verstreken, nadat iedereen elkaar het allerbeste toewenste voor 2024.

Tot heden zit ik nog niet echt in het ritme van alledag. Het duurt dit jaar wat langer dan anders om weer wat geordend mijn dingen te doen.

Bij blue monday stond ik nooit stil, maar dit jaar snap ik wel een beetje dat je daar last van kunt hebben.

Hoogste tijd dus om mezelf weer de inmiddels bekende kant op te zien krijgen.

 

 

De eerste week van januari heb ik een moodboard voor 2024 gemaakt.

Normaal gesproken maken mensen zoiets als ze hun interieur willen veranderen, maar uit ervaring weet ik dat dit ook toe te passen is wanneer enige verandering in je leven nuttig is.

Dit moodboard staat voor mijzelf in het zicht, waardoor ik dagelijks met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Een ander ziet dat niet en heeft daar ook niet echt een boodschap aan.

 

Mijn grootste zorg op dit moment is mijn slechte conditie. Al een paar jaar is dit echt hopeloos, hoewel er ook periodes zijn geweest dat het toch weer wat beter lukte allemaal. Op dit moment is het weer prut en dat komt deels doordat de spierreuma nog niet onder controle is en de bijwerkingen van de prednison de ene keer erger zijn dan de andere keer. Gelukkig ga ik over een paar maanden afbouwen naar 0 mg en dan hoop ik dat dat ook gauw merkbaar mag zijn en dat bovendien de ergste pijn wegblijft. Afwachten dus maar en tot die tijd bewegen waar het kan en rust nemen wanneer dat moet.

 

In ieder geval ga ik door met het vrijwilligerswerk, want wat is dat leuk om te doen. Het geeft me veel voldoening, gezelligheid en energie.

De bezoekers hebben altijd de mooiste verhalen over vroeger, maar ook over de modernisering die ze zich keer op keer eigen hebben moeten maken. Soms was dat best moeilijk, maar over het algemeen lukte het ze wel. Ook de dagelijkse beslommeringen komen ter sprake.

Na de koffie of thee is het tijd voor een spelletje. De meesten zijn daar erg enthousiast over en we hebben dan ook een paar mannen die behoorlijk fanatiek zijn tijdens het sjoelen of met rummikub. Als de groep niet te groot is, doe ik zelf ook fanatiek met ze mee.

 

Sinds een paar weken sport ik éénmaal per week een uur in een fysiotherapiepraktijk. Dit doe ik met een klein groepje mensen die dit al lange tijd doen. Waar ik voorheen alleen cardiotraining deed bij de sportschool, doe ik daarnaast ook krachttraining. Het sporten op zich valt me niet tegen, maar het is een beetje lastig om mijn draai in die hechte groep te vinden. Naarmate ik er langer kom zal dat ook wel gezelliger voor mij worden denk ik dan maar. Bovendien kom ik om te oefenen natuurlijk.

 

Waar ik vóór corona nog wel eens naar een film of muziekmiddag ging, wilde dat er niet meer van komen. Dat wilde ik dit jaar anders gaan doen en zowaar werd ik op mijn wenken bediend, want er speelde een leuke film. Dat zag ik al in diverse stukjes die op social media voorbijkwamen.

“Neem me mee”, zo luidt de titel van de film en wat was ik blij dat ik ernaartoe ben gegaan. Een heel leuke, mooie, hilarische, maar ook ontroerende film. Het gaat over een groepsreis van zes 70-plussers, onbekenden van elkaar, die samen op vakantie gaan naar Zuid-Frankrijk.

Het waren een paar uurtjes met een lach en een traan en ik ga zeker weer vaker naar de bioscoop.

 

Mijn eerste wandelafspraak staat ook al en ik ben daar zowel enthousiast als nerveus over. Het is de bedoeling dat er ruim 4 kilometer rondom De Poel gewandeld wordt, dus we zijn wel een uurtje zoet daarmee. En ik moét het rondje wel uitlopen, want dwars door het water is ook geen optie. Voor het eerst neem ik mijn nordic stokken in een groepswandeling mee, dat geeft toch meer steun.

Een leuk vooruitzicht is wel het koffie uurtje daarna, waar we natuurlijk ook wel iets lekkers bij nemen want dat hebben we dan wel verdiend. En natuurlijk gaan we weer heerlijk bijpraten met elkaar. Het wordt vast erg leuk en gezellig. Nu nog duimen voor droog weer.

 

Al met al heb ik alweer een paar dingetjes van mijn moodboard opgepakt de afgelopen weken. Met de rest zal het ook wel goedkomen.

 

©Anneke Haarsma    14/01/’24