Hoofdstuk 1 

foto R. Zasiadko – Unsplash

Afscheid

-O hoi! Zit je hier? We misten je al.

-Ja, ik had geen zin in al die mensen en dat geklep.

-Hè?! Dat is niets voor jou.

Bezorgd zet Claire zich naast Annemiek op het bankje.

-Hoe weet jij dat nou? Je kent mij helemaal niet.

-Goed genoeg om naar je op zoek te gaan als je er niet bij bent.

-Dat zegt dus niks!

-Tjonge, wat heb jij een bokkenpruik op!

Claire bestudeert Annemieks gezicht.

-Pfff, wat zit je dwars, Annemiek?

-…………..

-Wil je er over praten?

-Nee.

-Waarom niet? Heb ík iets gedaan of gezegd?

-Nee..jij bent het niet.

-Wie dan wel? Is er iets gebeurd?

-Nee, niks, niemand. Het is iets waar ik zelf uit moet zien te komen.

-O?

-……….

-Kan ik je misschien helpen? Ik wil je graag helpen hoor, gaat Claire verder.

-Ja, dat weet ik wel, maar dit moet ik alléén doen.

-Maar wat is dat dan?

-…………

-Zijn er mensen in de groep waar jij je aan ergert?, vraagt Claire.

-Nee.

-Want dan zou je ze moeten aanspreken. Ik wil je daar wel bij helpen hoor.

-Nééhee…dat is het niet!

-Wat is het dan wel? Je zit ergens mee en het zit diep!

-………..

-Kom op! Gooi het er uit!, spoort Claire aan.

-……….snik, snik.

-Goed zo! Laat maar gaan die tranen. Dat lucht op!

-…….boehoehoe!

-Zie je wel? Dat doet je goed. Ik zie het. Wil je me nu vertellen wat je dwars zit?

-(snik)…Mijn hele leven staat op zijn kop!, piept Annemiek en slaat haar handen voor haar gezicht. Haar schouders schokken.

-O? O nee toch! Gaat het niet goed tussen jou en Gerard?

-Wat heeft Gerard er nou mee te maken?

-Nou, je hele leven staat op z’n kop, zeg je. Op onze leeftijd betekent dat meestal dat het huwelijk in een crisis zit. En zeg nou zelf, zóveel doen jullie niet meer samen. Is dat het misschien? Zit de klad er soms in? Geeft niet hoor. Met mij en Tony gaat het precies hetzelfde.

-Mijn hele leven heb ik geprobeerd om mijn vader te pleasen!

-Je váder pleasen? O, ik dacht dat Gerard het probleem was. Want die is al net zo makkelijk als Tony. Die liep ik ook altijd na. Heb je zin in koffie, schat? Ik heb je lunchbox alvast ingepakt, hoor! Doe je wel genoeg shorts in de koffer? En denk je aan je after shave?

-Mijn hele leven heb ik met ze gewerkt. Heb ik mij voorgehouden dat ik van ze hield. Dat ik genoot van hun kuren. Van hun verschillende karakters. Dat ik genoot van hun geur. Van hun dampende lijven in de vroege ochtend. Ik streelde die lijven graag en wreef ze traag droog, daar leken ze van te houden. Ik bracht ze hun eten en drinken. Zorgde ervoor dat ze hun medicijnen wel binnenkregen als ze ziek waren. Kamde hun paardenstaarten. Kriebelde achter hun oren. Ruimde hun stinkende, dampende poep achter hun gat op. Ik projecteerde al mijn liefde op ze. Liefde, die ik niet kwijt kon bij mijn vader. Alleen om liefde terug te krijgen van mijn vader. Mijn vader, die altijd méér aandacht gaf aan hún dan aan zijn eigen dochter! Ik schrééuwde om zijn aandacht. Om zijn liefde….

-Ja, dat herken ik heel goed, stemt Claire in. Ik beeldde mij meer en meer in dat ik niet buiten Tonys luchtjes en lijf kon. Dook af en toe zelfs met mijn neus in de wasmand met zijn gedragen goed, snoof zijn zweet op en was daar en dan gelukkig. Dacht dan aan hoe het eens was.

-…maar hooguit kreeg ik zijn instemming, pruilt Annemiek door, vaker nog een sneer omdat ik iets niet goed deed volgens hem, of niet lief genoeg was voor ze! Niet lief genoeg!! Wat wist die klootzak eigenlijk van liefde?! Niets! Helemaal niets!! Boehoehoe…

-Precies! Net als Tony! Die zak weet ook helemaal niet wat een vrouw wil. Heeft mij al in geen twee jaar meer aangeraakt. En al twee jaar meer en meer lesgeven op de tennisclub. Aan die jonge talentjes in hun korte rokjes. Hà! En gisteren kondigde hij aan dat hij volgende maand mee moet naar een toernooi in België en dan een weekend weg zal zijn.

-Vanmorgen vond ik ze ineens stinken! Stinken! Hoor je? Niet zomaar stinken, maar echt om te walgen! Vanmorgen gaf ik eindelijk aan mezelf toe dat ik helemaal geen paardenmens bén, maar een KOEIENMENS! Mijn leven lang heb ik paarden verzorgd en vertroeteld, terwijl ik eigenlijk een koeienmens ben! Alleen om mijn vader te pleasen…boehoehoe! Laat me maar alleen. Ga alsjeblieft terug naar de manegekantine en zeg maar dat ik nooit meer terug kom. Ik wil ze niet meer zien.

-Zo is het Annemiek! Zo is het. Mannen zijn allemaal klootzakken! Ik ga óók niet meer terug. Laat ‘m maar in zijn sop gaarkoken! Lummel!

 

Annemiek en Claire zitten zo nog een minuutje stil voor zich uit te staren, in hun eigen gedachten verzonken. Claire met ogen die nat zijn van boze tranen, Annemieks blik wordt gedecideerder met elke seconde.

-Hè, dat lucht op, zegt Annemiek. Het gaat nu wel weer.

-Ja, zeg dat wel.

-Oké. Nou, dan ga ik mijn spullen maar pakken en vertrek. Voorgoed. Ik kom hier niet meer terug, zegt Annemiek en staat op.

Zij kijkt vragend naar Claire die blijft zitten.

-Ga jij maar. Ik blijf nog even hier. Ik wil alleen zijn. Ik wil nadenken.

-O? Ok……Bedankt, hè.

-Nee, Annemiek, jíj bedankt!

 

© Ben Voorend           16/02/2018

 

Wie o wie wil het volgende hoofdstuk schrijven? Mag alle kanten opgaan. Maximaal 1000 woorden. En je geeft daarmee direct toestemming aan het Nederlands Blog Initiatief voor publicatie op www.hetnederlandsbloginitiatief.nl

 

We hebben nog steeds problemen met onze e-mailaccounts. Daarom graag even aanmelden via ben.144@hotmail.com vóór je gaat schrijven, want 2x hoofdstuk twee gaat niet en we willen graag een doorlopend verhaal maken.

Succes!