Elke zaterdag als ik het Parool lees, kijk ik altijd naar het lijstje “Onbewoond eiland”. Hier wordt aan min of meer bekende Amsterdammers gevraagd welke platen ze mee zouden nemen als ze naar een onbewoond eiland worden gestuurd. Nog niet zo gek lang geleden stond er altijd wel een plaat in die ik kende en misschien ook wel mee zou nemen. Maar dat is over. Zelfs de artiesten die genoemd worden ken ik niet. Nou ja Drake dan wel, maar ik heb niet zoveel met zijn muziek. Ik voel ook niet de drang om naar die muziek te gaan luisteren. Waarom weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het boze toontje van de rappers me niet aanspreekt. Muziek uit frustratie over het leven of hoe er met je wordt omgegaan heeft voor die groep, denk ik, een duidelijke functie, maar ik herken me er niet in.

Muziek moet wat me doen, herinneringen terugbrengen het raken van mijn emotie. Verder moet het “echt” zijn. Ik moet de emotie kunnen horen om mijn emotie te raken. Dan maakt het niet uit of het Hazes of Adele is. Maar hoe zit het dan met al die nieuwe muziek? Zou het kunnen zijn dat ik geen herinneringen meer wil opbouwen of dat mijn emoties intussen door alle bestaande muziek is ingekleurd of verpakt? Zo kan ik helemaal uit mijn dak gaan bij het nummer “Allright now” van de Free. Dat heerlijke begin als leadzanger Paul Rodgers zingt over een vrouw die hij ziet staan in een straat en glimlachend van oor tot oor naar hem kijkt. Voor mij het ultieme beeld van het begin van een fantastische avond, niet wetend wie je nog tegen gaat komen, welke avonturen nog op je staan te wachten voordat je weer thuis komt. Alles ligt nog open. En dan die kort tikkende bas voordat de solo losbarst, heerlijk. Dat gevoel van avontuur had ik ook altijd bij de muziek van de Small Faces, de scheurende stem van Steve Mariot en wat later die van Steve Winwood. Ik kan me vergissen maar worden ze nog gemaakt en waar zijn eigenlijk die gitaarsolo’s gebleven?  Is het niet meer cool om een nummer te voorzien van een lekkere vette uithaal die toewerkt naar een absolute climax? Gelukkig moeten er nog flink wat mensen zijn, die hier net zo naar verlangen als ik. Kijk maar eens naar de top 5 van de Top 2000-2017.  Queen weer op de eerste plaats, gevolgd door The Eagles met Hotel California. Op plaats drie de voor mij echter nummer een: Led Zeppelin met Stairway to heaven. Allemaal nummers met een onvergetelijke gitaar solo. Hoe lang nog? Ik vermoed zomaar dat de generatie die hierop heeft gestemd tot een uitstervend ras behoort en dat over een jaar of vijf nummers in de top 2000 staan, die ik nooit mee zou nemen naar een onbewoond eiland. Waarschijnlijk omdat ik ze niet ken of nog erger omdat ik ze me niet kan herinneren.  Tot die tijd geniet ik van mijn gitaarhelden! Fijne feestdagen en een goed 2018.

Bill Admiraal