Als je een goed voorbeeld bent voor een kind, werkt dat als een spiegel. Je gedrag, je karakter, je woorden en intentie raken het kind direct aan. Echter als je een slecht voorbeeld geeft, werkt dat ook als een spiegel en geef je verkeerde signalen door. Het spreekwoord: zeggen wat je doet en doen wat je zegt, herinnert ons aan die spiegelwerking.

In mijn kindertijd hielpen wij kinderen onze ouders bij hun vrijwilligerswerk. Vader was verkeersleider op de toren van Schiphol en erbij enthousiast voorzitter van voetbalclub NEA (Nuttig En Aangenaam) in het dorp. Wekelijks typte moeder het clubnieuws om in de brievenbus van de leden te doen. Na het typen op de woensdagmiddag werd de keukentafel uitgeschoven en liepen wij erom heen om de bladzijden te vergaren en te nieten. Een bestuurslid van de club kwam de nieuwsbladen einde middag ophalen om ze in de brievenbussen te stoppen. Ik weet nog goed de keer dat diegene het niet kon ophalen en iemand anders het zou doen. Vader vroeg me einde van de middag mee te fietsen om ze te brengen naar het woonhuis van diegene. Ik keek mijn ogen uit: weer iemand anders die mee werkte aan het blaadje. Prachtig vond ik het, om ook diegene de hand te schudden. Hij woonde zelfs naast het voetbalveld, aan het einde van het dorp in groen poldergebied. Het was heel spannend. Nu denk ik: wat goed dat vrijwilligerswerk in het gezin samen werd beleefd. Hopelijk zien gezinnen anno 2018 dit net zo. Als kind voel je de saamhorigheid met de woonplaats dan zo dichtbij!

Kinderen onderzoeken en toetsen het leven door ervaringen. Zij onderzoeken hun talenten en hun grenzen. Waarom naast in het gezin ook in andere gemeenschappen, zoals die van scholen, opvang, sport, cultuur, scouting, religieuze/spirituele, overheid enz. aandacht voor menselijke waarden? Omdat kinderen toen en nu in hun eigen wereld opgroeien, en zo worden blootgesteld aan vormingsinvloeden. Als naast ouders en beroepsopvoeders, ook andere volwassenen het juiste voorbeeld geven zullen kinderen vanzelfsprekend bloeien, omdat zij goede rolmodellen zien. De ouders zijn het eerste voorbeeld. De basisschool, opvang, muziekschool, scouting, sportvereniging, cultuurgebouw, wijkcentrum, kerk, synagoge, moskee etc. volgen als tweede voorbeeld. Daarbij komt dat zich in deze gemeenschappen in de loop van leeftijdsgroei vriendengroepen ontwikkelen met eigen identiteit. De leider en vrienden van deze groepen gelden meer en meer als derde voorbeeld. Ook buurtbewoners en collega’s van werkende ouders kunnen hun betrokkenheid bij het opvoeden inzien. Media als bron van invloed geven bij het opvoedproces in deze tijd extra impuls. Immers: opvoeden doet het leven zelf. Dit doen wij allemaal door samen te leven en onze voorbeeldrol te beseffen! Basisopvoeding thuis en deze invloed bekrachtigen + aanvullen op scholen en opvang. Ondersteunende opvoedsignalen zijn er volop in de samenleving. Kinderen grootbrengen is ons aller verantwoordelijkheid. Dat vraagt bewustwording van gedrag, want ons gedrag in alledaagse situaties heeft grote impact op de eigenwaarde, het wereldbeeld en daarmee het levensgeluk van onze kinderen. Kinderen zien alles vanuit hun persoonlijk geweten. Ze luisteren beter naar wat je doet, dan naar wat je zegt. Is het zinvol om onze blik hierover eens naar binnen te keren en in onze innerlijke spiegel te kijken met hoeveel zelfvertrouwen wij het leven dienen? Opdat onze kinderen en wij door samenhang te voelen, integriteit delen?

© Conchita Willems       22/11/2018

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.