Otto, de Dicke van Dordrecht
(ik weet niet zeker wat ik van deze titel vind, maar laat die voorlopig maar staan)

Ik ben een groot bewonderaar van de tekenaar Otto Dicke en ik heb al vaker over hem geschreven in mijn stukjes op facebook en het Nederlands Blog Initiatief (zie o.a. https://wp.me/p9qQLn-8g ). Ik struin kringlopen af op zoek naar boeken met illustraties van hem en hoop stiekem nog eens een originele tekening voor een paar euro op de kop te kunnen tikken en dat ik dan bij Kunst & Kitsch glunderend kan zeggen ‘Nee, ik verkoop het niet, het blijft bij mij aan de muur.’

Begin januari, ik zat al een half uur met gefronste wenkbrauwen gebogen over een lege bladzijde waarop de goede voornemens moesten komen, sloeg ik even ter afleiding de krant open. Toeval? Ik herkende de tekeningen meteen als van Otto Dicke: een meisje op een stoel en een Dordts havengezicht.
Bleek de aankondiging van een tentoonstelling in het museum van Dordrecht. Hè, hè…eindelijk! Ik had er al zolang naar uitgekeken en Googelen leverde niet echt iets op. Ik schreef meteen de looptijd van de expositie op het vel en ook het adres van het museum. Volslagen onnodig natuurlijk in deze tijd, maar ik wilde het toch op de een of andere manier vastleggen.

Gisteren was het dan zover.
Het was stil in het eens zo roemruchte Dordrecht. Achter het stuur, op zoek naar parkeerruimte, moest ik onwillekeurig terugdenken aan het bezoek aan Amsterdam van een jonger broertje van een van de meiden uit mijn klas op het Titus Brandsma College. Ik werkte toen in café de Schutter. Het café was bom- en bomvol. De jongen herkende mij. Hij was diep onder de indruk. Eén van de vele provincialen in de grote stad, zoals ik er elk jaar wel tien of twintig sprak. Opgewonden vertelde hij over de drukte in de Leidsestraat.
‘Je kan er over de hoofden heen lopen, jôh!. Moet je eens in Dordt lopen. Kan je ’s avonds een kanon afschieten. Je ziet er geen hond.’ Tja, kon híj weten dat het koopavond was? En dat studenten doorgaans op vrijdag naar hun ouders gaan met een zak vol wasgoed bij zich en daarom massaal op donderdagavond uitgaan? Ik had geen tijd om hem dat uit te leggen. ‘Tja, grote stad hè en veel studenten en toeristen’, was het enige dat ik hem kon antwoorden, want het was te druk. Even later zwaaide hij nog ten afscheid en verdween met grote ogen van opwinding in de menigte naar de uitgang.

Afijn, na een paar rondjes en dankzij tomtom vonden wij een plaatsje. Om twee uur betraden wij het Dordrechts Museum. Dien hield mij haast niet bij. We moesten eerst door andere exposities heen om bij de werken van Otto te komen. ‘Eerst naar de zaal waar Otto hangt, Dien, we komen hier later wel terug.’ Calvijn en de Dordtse Synode hebben alleen maar twee flitsen waargenomen: Dien en ik op weg naar Otto Dicke.

Als Dien eraan gedacht zou hebben om foto’s te nemen, dan had je mij kunnen zien snuffelen aan de prachtige tekeningen van deze man. Glazige ogen als van een konijn in een knollenveld, een permanente lach op het gezicht als van een kind in een ballenbak. Ik kon mijn geluk niet op. Wat een trefzekere en gevoelige tekenaar, fantastisch. Maar nu houd ik daarover op. Anders wordt het te dweperig en dat doet de man geen recht. Ga zelf kijken, zeg ik. De expositie loopt tot 26 mei. Maar niet al zijn werk is tentoongesteld. Enerzijds jammer, want hij heeft zo ontzettend veel getekend, en anderzijds wel weer mooi: ik kan nog steeds met een missie vol hoop naar de kringloop.

Overigens, de vaste tentoonstellingen in het Dordrechts Museum, die exposities waar nog maar weinig tijd voor overbleef, zijn zéér de moeite waard: Calvijn, het Calvinisme, de Dordtse Synode en, in de andere vleugel, doeken van Hollandse meesters door de eeuwen heen. Schitterend.

Vóór 26 mei ga ik er zeker nog een keer naar toe.

© Ben Voorend           10/02/2019

PS 1 In de expositieruimte was ook een vitrinekast ingericht met een bundel verhalen van Simon Carmiggelt met illustraties van Otto Dicke. Lieve help. Twee idolen in één boek! Heb gelukkig een exemplaar kunnen bemachtigen op Bol.com

PS 2 Op mijn werk raakte kort na Dordrecht aan de praat over Otto Dicke met Koos T. Bleek hij zelf een boekje te hebben uit 1978 met uitsluitend tekeningen van Otto. Ik heb dat nu te leen.
Als een kind zo blij.

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.