afb. quattremains.net

Nooit zal ik met mijn broer pianospelen. Met een gevoel dat raakt aan jaloezie, kijk ik naar de pianobroertjes Arthur en Lucas Jussen als zij quatre mains spelen op zo’n grote vleugel. Ze kijken elkaar niet aan en toch zie je de verbondenheid.

Die aanblik kwelt. Niet omdat die innige verstandhouding met mijn broer er niet is, maar omdat we niet samen kunnen genieten van muziek en de vaardigheid om die als duo tot leven te brengen. Ik speel namelijk geen piano.

We moeten ons dus tevreden stellen met een fietstocht in Drenthe. Want fietsen kunnen we beiden. Of een museumbezoek, want goed observeren, dat kunnen we ook beiden. Waarom ik geen pianoles kreeg, dat heb ik me pas afgevraagd toen mijn ouders er al niet meer waren. Niet dat ik de piano in mijn leven erg gemist heb. Na een muziektest op gitaar werd ik tegen mijn zin naar blokfluitles gestuurd. Na enige tijd trad ik wel op in bejaardentehuizen. Mijn moeder begeleidde op piano. We kregen bemoedigend applaus.

Die muzikale hoogtepunten waren er ook op de middelbare school. In mijn puberteit stal ik de show met een saxofoon op het podium van de plaatselijke schouwburg. Schitteren tijdens de ‘grote avond’ van de scholengemeenschap. Diepe voldoening, ik kan niet anders zeggen. En toch knaagt het: nooit zal ik met mijn broer pianospelen. We zijn wel 4 handen op 1 buik, maar geen quatremains.

 

© Chris Wolters        14/04/2019

 

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.