Herinnering aan Sören Venema door Arend Bouwmeester, muzikant:

R.I.P Sören Venema 1952-2021

Van alle anekdotes en herinneringen deze dan, en dan alleen omdat Sören mij daartoe aanmoedigde. Sören stond voornamelijk bekend om zijn verzameling snaarinstrumenten (al dan niet te koop, afhankelijk van menige factoren), maar ik heb deze herinnering via mijn saxofoon bemachtigd.

Toen ik ongeveer een jaar geleden Sören thuis was, vertelde ik hem dat ik het zo bijzonder vond dat iemand met 1 stuk gereedschap zijn hele leven z’n brood kon verdienen. Een instrument bijvoorbeeld. We konden alleen nog een paar andere dingen verzinnen, zoals een zakloepje voor diamantbewerkers en taxateurs.

Neem nou die saxofoon van mij. Ik speel al dertig jaar op een oude Conn New Wonder II uit 1926 (en heb alleen nog 6 identieke saxen gehad als reserve, voor het geval die lievelingssax naar de dokter moest). Steevast ging ik eens in de twee jaar andere saxen proberen, nam mijn eigen mee, en ging vergelijken, maar er was er niet één die in de buurt kwam…Ik had de sax van mijn leven gevonden via en vooral dankzij Sören.
Ik zal vertellen hoe:

Sören wist dat ik een oude saxofoon zocht en bood aan om met hem mee te gaan om een vriend en tevens handelaar in oude USA-highschoolinstrumenten, te bezoeken. Wolf heette hij. Om de zoveel tijd bracht hij een zeecontainer vol instrumenten over naar Europa om ze daar te verhandelen aan winkels, reparateurs e.d.
We komen aan en Sören gaat eens even goed bijkletsen met Wolf, terwijl ik (als particulier nota bene) rond mocht neuzen in de container, of loods eigenlijk, waar honderden koffers stonden. Ik denk dat er wel 80 of 100 tenorsaxofoons lagen.
Ik had alle tijd om alle koffers te openen, de instrumenten op beschadigingen, reparaties en deuken te controleren. Op de eerste selectie van 40 wat tonen geblazen. Ik denk dat er tweeëneenhalf uur verstreken waren toen ik er nog 2 over had: een oude Conn zonder lak en veel bespeeld, en een Martin met een kleine kelk. De Martin was iets te veel een sax met een jaren 20/30 geluid, maar wel heel héél erg apart en supermooi.
Ik kwam terug bij Sören en Wolf, die zaten te lachen. Never een dull moment met Sören en zijn aanstekelijke humoristische kijk op zaken. ‘Deze wordt ‘m’, zei ik.

Ik mocht hem kopen voor inkoopprijs, de prijs die mensen betalen voor een partij saxen, per sax. 700 gulden! Wat was ik er blij mee. Er mankeerde van alles aan, maar hij resoneerde al als je tegen de body tikte. Je hoorde gewoon al het leven wat er in zat. Op de terugweg zei Sören dat dit zeer uitzonderlijk was, omdat normaal Wolf alleen partijen instrumenten verkocht aan handelaren en al helemaal niet aan een particulier! ‘Je moet dit maar een beetje voor je houden, anders willen er natuurlijk meer mensen zo’n unieke kans pakken.’
Thuis gekomen, hem laten restaureren, waarbij professor Nico B. zei dat hij twee dode uitgedroogde vastgeplakte vlinders onderin de buis had gevonden. Daar later weer met Sören kostelijk om moeten lachen, en überhaupt over Nico B., die al even non-conformistisch is als Sören en ik. Afijn, kosten van de restauratie: 700 gulden. In totaal had hij mij dus1400 gulden gekost.

Toen hij klaar was en ik erop ging spelen…wow, dit is de “sound” die bij mij past: dynamisch met veel volume; je voelt de resonantie door je kaken naar de rest van je lichaam. Vervolgens heb ik er tot op de dag van vandaag mijn boterham mee bij elkaar gespeeld. In de loop der tijd is hij 9 keer gereviseerd en daarnaast nog diverse reparaties, aanpassingen en verstevigingen. Zo’n slordige 4500 euro aan onderhoud, zeg maar. Zet daar 30 jaar inkomen tegenover en je praat over het idiote bedrag van ongeveer 7 ton. En dat met zo’n lelijke oude sax zonder lak en met slijtage van hier tot Tokio.

‘Het lijkt wat pocherig, hè?, zevenhonderdduizend…, maar het is gewoon waar.’
Sören vond het een mooi verhaal zei dat ik het maar eens moest delen op FB. Nooit gedaan, waarom eigenlijk, weet ik niet.
Maar nu dan verteld, ter ere van de enige echte uniek Sören Venema, die ik eeuwig dankbaar ben voor het vinden van mijn ultieme saxofoon.
Wat jammer dat je er niet meer bent…

© Arend Bouwmeester          3/03/2021

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.