Lekker lui lezend in een mooi boek, met op de achtergrond de radio aan op NPO 5, had ineens een telefoongesprek met Erica Terpstra mijn aandacht. Zij werd geïnterviewd voor het programma Theater van het sentiment.

1966 was het jaar dat centraal stond in deze uitzending en onder andere de zwemcarrière van Erica was onderwerp van gesprek, zo ook het boek wat ze over die tijd heeft geschreven. Ik ken dit boek niet, maar het gaat zéker een keer aan bod komen.
Haar boeken lezen heerlijk weg vind ik; het enthousiasme spat er altijd vanaf.
Ze schrijft nog steeds en blijft dat doen, vertelde ze.

Op dat moment vroeg ik mezelf af waar mijn enthousiasme voor het schrijven van blogs was gebleven.
Begin januari schreef ik nog over mijn goede voornemens voor dit jaar, maar daar bleef het bij.

De voornemens waar ik het over had, o.a. 1000 km wandelen in 2022, vielen plotsklaps in het water. Niet omdat het te koud of te nat was, niet omdat ik er geen zin in had. Het lukte me gewoonweg niet.
Dat was wel even een domper, want de motivatie was en is er nog steeds.

Half februari dacht ik een blessure opgelopen te hebben op de sportschool. De ventilatie stond flink aan en ik had daar behoorlijk veel last van. In de tijd van de anderhalve-meter-afstand was het niet altijd mogelijk op een apparaat te oefenen die het minste last zou geven qua tocht.
’s Avonds thuis met pijn in mijn nek op de bank. Met een sjaal om heb ik geprobeerd de boel een beetje warm te houden. Daarmee en met een paracetamol zou het wel weer over gaan vermoedde ik.
Helaas gebeurde dat niet en de pijn en stijfheid verergerden zich, uitbreidend naar mijn armen en benen waardoor ik geen kant meer op kon. Na een maand zelf gedokterd te hebben, ben ik toch maar eens naar mijn huisarts gegaan die me na onderzoek en een bloedtest doorstuurde naar de reumatoloog. Deze arts bevestigde dat ik spierreuma heb, wat mijn huisarts eerder al had vermoed.
Pijnlijk zonder de juiste medicatie, maar gelukkig zijn er medicijnen voor. Met prednison, die de komende jaren zowel mijn vriend als mijn vijand zullen zijn, zal ik vrijwel geen pijn hebben en kan en moet ik de dingen doen die ik wilde doen. Wandelen, fietsen, naar de sportschool en nog veel meer leuks.

Die 1000 kilometer wandelen in 2022 kan ik wel op mijn buik schrijven, was het eerste wat ik dacht nadat ik de uitslag een beetje op me in had laten werken.
Eind maart stond de teller op 94,5 km in plaats van de geplande 274,5 km. Balen vond ik dat, maar de rest tot de 1000 kilometers staan nog steeds op mijn goede-voornemens-lijstje en dan doe ik er maar wat langer over.
Gelukkig slaan de medicijnen aan en kan ik weer gaan proberen mijn wandel-kilometers op te krikken. Gaat het niet linksom, dan doe ik het maar rechtsom.

En ondertussen ga ik weer genieten van al het moois wat Nederland ons te bieden heeft.

©Anneke Haarsma             10/04/2022

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.