staccato zijn de deuren
wit
wit – wit
wit
omringd met zwarte banen als noten
die de muziek bepalen
waarlangs muren vergrijzen
de weg die je wandelt
in lange gangen
wit-wit
wit-wit
wit
waar al die contrastloze jassen
de meters maken die jij nodig hebt
voor je weg naar buiten
weer naar hoe de bomen
waaien, de wind de richting blaast
waarin druppels regen samen
met jou en mij verdampen in
hoe alles weer zo kleurt
zoals het altijd is geweest
laat je doodsangst hier maar achter
pak met mij de regenboog door
de glazen deur
zo we altijd zijn gegaan
© Erica van Vugt
Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.
NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.
Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.
Geef een reactie