Een groot deel van de dag heb ik in het zonnetje heerlijk kunnen genieten van mijn tuin, een goed boek, het borduren van kaarten die ik voor diverse gelegenheden maak én van Adres Onbekend wat ik iedere zondag van 12:00 uur tot 14:00 uur op Radio 5 beluister. Met de koptelefoon op heeft niemand er last van en ik geniet van de zoektochten en de mooie muziek die gedraaid wordt.
Links en rechts om me heen kijkend zag ik dat er nog genoeg te doen valt in en rondom mijn tuin.
De snelheid waarmee het onkruid de grond uit schiet kan ik niet bijhouden, maar ik doe mijn best om het een halt toe te roepen. Iedere dag een stukje, dan kom ik er ook wel.

Afgelopen week ben ik naar een tuincentrum gereden om wat plantjes voor mijn bloembakken en wat vaste planten voor in de tuin te kopen. Niet ál te veel, want ik kan een aantal planten uit een ander stuk tuin splitsen en daarmee lege plekken opvullen. Ik moet nog wel even wachten tot de bloei van die planten voorbij is, maar geduld is een schone zaak.
Mijn bloembakken zijn weer gevuld en er staan nieuwe lampjes in de tuin, wat ’s avonds een warme uitstraling geeft.
Tot nu toe ben ik best tevreden.

De schuttingen aan weerskanten van mijn tuin zijn vrij laag, waardoor de buren en ik regelmatig een praatje met elkaar kunnen maken.
Aan de ene kant woont een echtpaar van 91 en 87 jaar. Alleraardigste mensen, maar ze beginnen een beetje doof te worden waardoor ik harder moet praten.
Nu heb ik niet de allerzachtste stem, dus om niet heel de buurt mee te laten genieten van ons gesprek en de vele herhalingen ga ik meestal even bij hun de tuin in.

Aan de andere kant is er een buurvrouw van 75 jaar en zij woont, net als ik, alleen.
Zij gaf vanmiddag aan dat het erg jammer is dat wij zo verschillend zijn. Ze zou het leuk gevonden hebben als er wat meer raakvlakken waren.
We zijn al 12 jaar buren, komen niet bij elkaar over de vloer, maar als er iets is helpen we elkaar.
De buurvrouw houdt van onkruid en omarmt ieder bloempje daarvan wat bij haar in de tuin komt aanwaaien. Ik ben daar niet zo van en het onkruid dat vanuit haar tuin mijn tuin inwaait, gaat dan ook vrij snel de groenbak in, tot haar grote ergernis.
Mijn bloembakken ieder jaar van nieuwe plantjes voorzien vindt ze verspilling, er komt zoveel moois gratis en voor niets de tuin in. Paardenbloemen en de hele tuin vol pinksterbloemen is ook mooi is haar mening.
Ik geef mijn planten die weer mooi in bloei staan ’s avonds wat water. De grond is erg droog, dus het is best nodig. Maar op die manier draag ik niet bij aan een beter milieu. En zo kan ze nog wel even doorgaan.
Iedereen richt zijn of haar tuin naar eigen inzicht in, gaf ik gelijk aan.
Wat tuinieren betreft hebben mijn andere buren en ik meer met elkaar gemeen. De buurman mag ook graag in zijn tuin rommelen.

We praatten nog wat en de buurvrouw vertelde dat muziek en dans het allerbelangrijkste is voor haar en dat geloof ik direct.
Ze oefent bijna dagelijks haar saxofoon-partij en voor het koor waarin zij zingt valt ook genoeg te repeteren. Afhankelijk van het weer kan de zang-repetitie ook in de tuin plaats vinden.
De wereld-danslessen die ze in diverse buurthuizen geeft, bereidt ze binnen voor.
Ik vertelde op mijn beurt dat mijn broer in een Vocal-Popkoor zingt en sinds kort ook de saxofoon weer uit de koffer heeft gehaald. Haar ogen lichtten op en ze nodigde hem van harte uit om in hun groepje mee te spelen. Nu woont mijn broer niet naast de deur, dus dat feest gaat niet door.

Waarom ga jij niet bij een koor, vroeg ze toen. Het is goed voor je longen, daarmee doelend op mijn astma en je krijgt er heel veel energie van.
Ik denk niet dat een koor op mij zit te wachten, antwoordde ik haar. Zo’n schorre kikker als ik ben.
Ze ging naar binnen en kwam terug met een stencil waarop wat activiteiten in een buurthuis vermeld stonden. Eén keer in de maand op vrijdagmiddag kan iedereen die dat wil komen zingen. Je hoeft geen goede zangstem te hebben, geen noten te kunnen lezen, het is alleen voor het plezier.
De laatste twee punten trokken me over de streep en ik beloofde het een keer te gaan proberen. Vind ik het niets dan stop ik er weer mee.
Op mijn vraag of ik dan eerst degene moet bellen die de leiding heeft die middag, antwoordde ze me dat zij degene is die voor de groep staat.

Die zag ik even niet aankomen!
De laatste vrijdag van mei gaat het dus gebeuren. Hopelijk geeft het me inderdaad de nodige energie.
Ik ga het meemaken.

 

©Anneke Haarsma             15/05/2022

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.