Het is alweer twee jaar geleden dat ik met pensioen ging en plannen had om vooral te gaan genieten van de vrije tijd die voor me lag.
Hobby’s genoeg. Fotoalbums zouden worden gevuld, boeken lagen te wachten om gelezen te worden en ik zou vooral veel gaan bewegen en genieten.
Maar wat liep het anders, want ik werd behoorlijk somber.

Mijn werk miste ik niet. Zeker niet na alle reorganisaties en overnames van de laatste jaren. Wat ik wél miste waren mijn collega’s met wie ik jarenlang lief en leed had gedeeld, heb gemopperd op alle veranderingen die niet altijd klantvriendelijk bleken te zijn en met wie ik vooral heel veel heb gelachen.
In eerste instantie dacht ik dat mijn somberheid gerelateerd was aan de overgang van herfst naar winter waar ik altijd al moeite mee had, maar het ging niet over en ook mijn lichamelijke conditie werd er niet beter op. Lopen ging lastiger vanwege luchtwegproblemen.
Ik was wel blij dat ik kon genieten van mijn kinderen en kleinkinderen, mooie muziek en mooie boeken. Leuke uitjes werden in die tijd steeds zeldzamer.
Het ging niet echt goed het eerste half jaar.

Met het begin van de lente vorig jaar kwam mijn energie een beetje terug. Dat gaf moed en ik startte het nordic-wandelen weer op. Korte stukjes nog, maar het begin was er. Mijn fiets werd mijn vriend. Wat een mooie routes heb ik gefietst met mooie foto momenten ook. De fietsvakantie, die ik het jaar ervoor zou gaan doen maar niet door ging vanwege het slechte weer, kon nu wel doorgaan. Het gaf me een kick dat ik in één dag van Hoofddorp naar Hendrik Ido Ambacht kon fietsen en na een rustdag vandaaruit ook in één dag naar Haaren in Noord-Brabant. Dat had ik toch maar even gefikst. Helaas gooide een opgelopen kou op een veerboot roet in het eten en met zware regenbuien en onweer in het verschiet heb ik moeten besluiten de vakantie af te breken. Erg jammer, want ik zou nog naar Gorinchem en Arkel fietsen en vandaaruit weer terug naar huis, maar ik had wel ruim 200 km meer op de teller staan.

De herfstvakantie stond weer voor de deur en ik ben samen met mijn twee jongste kleindochters een midweek naar een vakantiepark in Scherpenzeel gegaan. Dat was dolle pret, maar het was ook wel confronterend dat ik niet meer die energie had die er jaren terug nog wel was. Het is niet zo heel gek dat je op 67-jarige leeftijd twee energieke en zeer beweeglijke tiener-kleindochters niet de hele dag kunt bijhouden, maar ik zag nog genoeg oma’s en opa’s die fitter leken dan ik. Toch hebben we veel gedaan in die paar dagen en leuke herinneringen gemaakt.
Thuisgekomen heb ik voor mezelf wel plannen gemaakt om iets aan mijn conditie te gaan doen, wat maar deels lukte want ja…de voor mij vervelende overgang van herfst naar winter was weer aangebroken. Toch bleef ik volharden, waarbij voor mij de nadruk lag op het regelmatig een stukje wandelen.

Ik herinner mij nog de keer dat ik lopend naar mijn zoon en zijn gezin zou gaan. Omdat heen én terug wel een dingetje was, besloot ik mijn nordic-stokken mee te nemen. Mijn zoon plaagde me daar regelmatig mee hoewel hij daar niets van meende, maar het schoot wel even door me heen die middag. Wat was ik blij dat ik die stokken bij me had. Er stond nogal een windje en het begon ook nog te regenen.
Ik ging zoals altijd bij hen achterom en wilde mijn stokken stiekem bij de schuur wegleggen, maar ik was al gespot. Ze mochten zowaar mee naar binnen en we hebben er heerlijk om kunnen lachen. Tegenwoordig durf ik zelfs met die stokken langs zijn kantoor te lopen en zwaai dan even.

Het wandelen ging ook zonder stokken weer wat beter en ik liep zo nu en dan met een kennisje een rondje Haarlemmermeerse Bos of Toolenburger Plas. Na afloop dronken we in één van de leuke restaurantjes die daar zijn een kop thee of koffie en kletsten we nog wat na.
Het zag er allemaal weer wat gezelliger uit en ik maakte weer plannen.

En toen was daar Corona. Alles werd overhoop gegooid. Wat een wereldwijde ramp voltrok zich!
Wat betreft mijn luchtwegen en helaas ook door de extra pondjes behoorde ik tot de risicogroep.
Die pondjes hoopte ik door meer lichaamsbeweging kwijt te raken. Fietsen, wandelen en tuinieren, aan beweging zou het niet liggen.
Maar vanaf de eerste lockdown was ik als versteend. Ik volgde alleen nog maar de nieuwsuitzendingen en was bang. Niet alleen voor mezelf, maar voornamelijk ook voor mijn kinderen en kleinkinderen. Wat een eenzame periode ook, hoewel ik daar zelf voor heb gekozen ter bescherming van anderen en mijzelf.

We zijn nu negen maanden en een tweede gedeeltelijke lockdown verder en we zijn er nog lang niet. We moeten echt nog even volhouden met elkaar.
Nog steeds ben ik bang, maar minder panisch. Ik ga nog steeds niet naar andere winkels dan supermarkt en drogist en houd me strikt aan de geldende regels. Wat ik wel durf is een wandelingetje, een stukje fietsen en naar de sportschool. Tweemaal per week één tot anderhalf uur op de loopband, fiets en roeiapparaat geeft me hernieuwde energie. Alles op gepaste afstand en volgens de aangepaste regels van de sportschool.
Mijn weegschaal is ook wat vriendelijker voor me en daar word ik blij van.

De overgang van herfst naar winter is wederom gaande, maar gek genoeg rol ik daar dit jaar minder somber doorheen. Nog ruim vijf weken en dan staan we aan het begin van een nieuw jaar.
Hopelijk wordt het een jaar dat Corona wordt verslagen.

Voor mezelf hoop ik dat alle plannen van twee jaar terug wél haalbaar worden.
Het vertrouwen daarin wordt steeds groter.

© Anneke Haarsma            25/11/2020

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.