foto: leefstijlkompaz.nl

‘Nou, petje af hoor. U bent nog hartstikke vitaal voor uw leeftijd. Zevenenzestig jaar en als ik hoor wat u nog allemaal doet! Alleen die buik hè, daar moet wel wat aan gebeuren. U bent verder slank, maar die buik, daar zit het kwaad. Dat vet moet eraf.’
Vitaal. Ze zegt dat ik nog vitaal ben! En dan óók nog ‘voor uw leeftijd’ er achteraan. Dodelijk!

Ik zit bij de praktijkondersteunend huisarts en we nemen de halfjaarlijkse controle door. Het valt nog mee: enkele kilogrammen coronavet erbij en een te hoge bloedsuikerspiegel. Allemaal het gevolg van corona: weinig mogen doen, veel thuis zitten en automatisch meer eten dan nodig, gewoon uit verveling. Ik snoep geen foute dingen als koek of chips, maar eet gewoon een vierde maaltijd ’s nachts bij de buis. Maar waar ik voorheen goed de discipline had om mij eetmatig in de hand te houden, heeft de uitzichtloosheid van een bestaan in een coronabubbel mij lusteloos en krachteloos gemaakt. De nachtelijke gang naar de koelkast leg ik schuldbewust af zonder mijzelf tot de orde te roepen. Dat is dus wat corona met mij doet: energie weg, strijdbaarheid weg, berusting.

De poh tegenover mij beseft niet wat haar woorden aanrichten. Vitaal voor uw leeftijd! Ik loop minimaal tien kilometer per dag en fiets ook nog. En zodra de sportschool weer open is kun je mij daar ook drie ochtenden per week vinden op de hometrainer en een aantal apparaten voor been-, arm- en borstspieroefeningen. Want ik wil graag fit blijven, maar níet vitaal! Vitaal is in mijn ogen een kromme man van tachtig die nog zijn wandelstok weet op te tillen. Of een krom vrouwtje van tachtig dat haar rollator nog zelfstandig voort weet te duwen.

Zevenenzestig is nog veel te jong om in de Orde der Vitalen opgenomen te worden. Maar ik zal mij er bij neer moeten leggen, vrees ik. Voor de wereld om mij heen ben ik zo op het eerste zicht een oude man. Willekeurige kleuters op straat roepen mij soms ‘Hallo opa!’ toe. Jonge ouders achter een kinderwagen zeggen mij op mijn wandelingen vriendelijk gedag omdat zij die grijze man met pet op tegen de wind waarschijnlijk nog kennen als vader van een klasgenootje op de basisschool. En meer en meer mensen blijven ‘u’ tegen mij zeggen. Ik geef toe dat ik er ondertussen wel mee gestopt ben om te vragen mij gewoon bij mijn voornaam te noemen, want sommige mensen hebben daar moeite mee. En het gevaar dreigt natuurlijk dat je ‘geforceerd jong’ over wilt komen, wat je alleen nog maar ouder doet lijken. En belachelijk.

Zevenenzestig, het hoofd nog jong, het lijf ietsje minder soepel, maar toch nog fit. Nou vooruit, nog fit voor mijn leeftijd.

Maar niet vitaal alsjeblieft!

© Ben Voorend           22/04/2021

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.