We naderen nu toch echt het voorjaar!

Het bewijs is geleverd, want een buurman van een blok verderop is weer teruggekeerd uit Spanje. En zeg nou zelf, als iemand na het overwinteren uit Spanje vertrekt om weer een half jaar in Nederland te verblijven, dan moét dat toch een goed voorteken zijn. 

Zelf ben ik ook niet zo’n wintertype. Oh ja, ik maak het me heus wel gezellig met kaarsjes en dergelijke, maar ik houd persoonlijk niet zo van koud, somber en donker.
De eerste voortekenen voor de winter zijn het vertrek van dezelfde buurman en de klokken die weer bijgesteld moeten worden naar wintertijd. Ik krijg dan een soort van verdrietig gevoel over me. De natuur verandert dan al weer snel. Bomen worden weer kaal en weg zijn al die vrolijk gekleurde bloemen en planten die je in heel veel tuinen hun best zag doen. En iedereen op straat zie je diep weggedoken in warme, veelal donkere winterkleding. De gezichten verstopt in dikke sjaals. Door de week zie ik in die periode niet veel daglicht. Als ik naar mijn werk ga is het donker en weer terug naar huis is het precies hetzelfde. Gelukkig duurt deze periode maar een paar maanden.

Maar nu is het dan zover dat in ieder geval de zomertijd weer van kracht is. Héérlijk vind ik dat!
’s Avonds na het eten nog even een poosje naar buiten om een blokje om te lopen of te fietsen. Na een dag binnen zitten op het werk is dat een verademing. Vogels zijn weer druk in de weer met hun nestjes. Er komen weer knoppen aan de struiken en boompjes in mijn tuin, maar ook het groen van de tulpen en irissen steken al een aardig stukje boven de grond uit.
Met de natuur gaat het weer helemaal goed komen, daar ben ik van overtuigd.

Terwijl ik dit stukje schrijf miezert het van de regen, maar dat kan mij niet deren. Want vanochtend, toen ik de gordijnen in mijn slaapkamer open trok, maakte mijn hart een sprongetje. Gelukkig, daar staat hij weer!  De camper van de buurman verderop.
En als déze goede man weer in het land is begint voor mij de lente.

© Anneke Haarsma 28/03/2018