Bron afbeelding: Kindertekening uit de klas. De leuke vrede. Vrede is vriendschap. Geen geween. Maar smiley’s op de gezichten van iedereen. Sorry zeggen. Wenen en niets doen? Dat is geen vrede. Vrede!

Naast mijn lieve ouders als krijgsgevangene in Fukuoka-kampen Nagasaki en als buitenkamper in Batavia tijdens WOII, is ook een bijzondere tante in mijn gedachten bij de komende Indië-herdenking. Opdat de herdenking waarheid en goedheid aanraakt, denk ik extra aan hen. “Liefde kan alles overwinnen”; ze leefde het voor, mijn moeder. Als lerares voel ik haar innerlijke kracht als ik op school les geef. Een goede sfeer borgen is bij lesgeven super belangrijk. Gelukkig als jong en oud oog ontwikkelen voor eigen en elkaars kwetsbaarheden. Dat draagt bij aan menselijkheid! “Als iedere 8-jarige wereldwijd zou leren mediteren op school, dan zou het geweld in onze wereld binnen één generatie zijn opgelost”, aldus de Dalai Lama.

In dit licht blijft het onthullende verhaal van wijlen tante To, die destijds in voormalig Nederlands-Indië met haar vijf kinderen in een vrouwenkamp gevangen zat, heel speciaal. Oom Leo was al weggehaald om aan de Birma spoorlijn, de beruchte ‘Dodenspoorlijn’ *), te werken. Zij vertelde me dat ze op een dag allemaal bij elkaar werden geroepen. De gevangenenbewaarder schreeuwde: “Wie Indisch en Hollands bloed heeft, gaat rechts van mij staan. Wie alleen Hollands bloed heeft, gaat links van mij staan. De linkerkant mag hier blijven.” Mijn tante en een vriendin hadden beiden zowel Hollands als Oosters bloed. Ze fluisterden met elkaar wat ze zouden doen. Ze wisten wel dat het andere kamp in nog slechtere omstandigheden verkeerde. De vriendin koos om links te gaan staan. Tante To was Soefi-aanhangster. Een spirituele grondhouding, waarbij Eerlijk zijn een levensprincipe is. Ze besloot om rechts te staan met haar kinderen. Dus werd ze met haar kinderen en andere gevangenen in een vrachtauto weggevoerd naar het slechtere kamp. Ineens stopte de chauffeur in een buitenwijk van de stad. Hij wenkte haar en haar kinderen om uit de auto te komen. Hij sprak zijn bewondering uit voor haar en maande om onder te duiken. “Ga!” wees hij. Zij en de kinderen snelden uit de auto en renden gauw weg. Voor de rest van de oorlog dook ze met de kinderen onder bij vrienden. De kinderen en zij overleefden de oorlog. Gelukkig kwam oom Leo ook terug van die vreselijke Birma spoorlijn. Tante To drukte me op het hart: “Wat er ook gebeurt, blijf altijd eerlijk, Conchita! Beloof je me dat?” Toen ze het verhaal vertelde, was ik onder de indruk van haar prachtige en krachtige uitstraling. En vroeg nieuwsgierig of ze haar vriendin later nog heeft teruggezien. Helaas was haar vriendin in het kamp omgekomen, waardoor het verhaal nog meer ontzag inboezemde.

Denken aan haar draagt nog steeds bij aan mijn proces van bewustwording. Beseffen we oprecht de betekenis en het belang van vrede, vrijheid, grondrechten en democratie? Wat telt is: de pracht en kracht van innerlijke stilte. Die stille kracht creëert ruimte in je geest, waardoor je contact houdt met menselijkheid. Vrede op aarde begint heel dichtbij.

© Conchita Willems                       22/07/2019

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.

*) https://nl.wikipedia.org/wiki/Dodenspoorlijn