citroen

Ik heb een hekel aan wachten. Wachten probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen. In de auto rijd ik indien mogelijk het liefst ‘een blokje om’ om de file te ontwijken. Bij een lange rij voor de kassa van de supermarkt maak ik een extra rondje langs de schappen, hopende dat bij terugkomst de wachtrij geslonken is.
Sinds een paar maanden ben ik genoodzaakt om een deel van de route naar mijn werk per trein af te leggen. Komende op het station moet ik op de trein wachten die gelukkig elk kwartier komt. Wanneer ik de trein net gemist heb blijf ik niet stil staan wachten tot de volgende trein, maar ga ik, als wachttijdverdrijf, lopen ijsberen over het perron.

De ergste vorm van wachten vind ik echter waarbij je niet weet hoe lang het wachten gaat duren. Zo waren we dit voorjaar op Schiphol, terug van een welverdiende vakantie, en moesten we wachten op onze koffers. We hadden al zeker een kwartier staan wachten bij de band maar nog steeds geen teken van leven van een koffer. Hoe lang zou het nog duren? Geen idee! Je gaat ook niet een stukje lopen of ergens koffie drinken, want je wilt er wel bij zijn als je koffer opeens op de band ploft. Kortom, alle stress die in twee weken vakantie was verdwenen was in 15 minuten weer terug.

Maar ik moet bekennen dat ook in de vakantie er een paar vervelende wachtmomentjes waren. Tijdens onze wandelingen houdt mijn vrouw ervan om onderweg te genieten en stil te staan bij alles wat ze om haar heen ziet. Bij één van de wandelingen door een bosrijk gebied kwamen we veel vlinders tegen. Mijn vrouw, gek van vlinders, wilde die graag allemaal op de foto zetten. Sommige vlinders poseerden prachtig met hun vleugels wijd uitgespreid, maar er was één soort (de citroenvlinder) die steevast met gesloten vleugels bleef zitten. Mijn vrouw, met fototoestel in de aanslag, bleef wachten tot die gele vlinder zijn vleugels zou ontvouwen. Meestal als dat na een tijdje gebeurde vloog de vlinder meteen weg of als het zelfs haar te lang duurde gaf mijn vrouw het wachten op, hopende op een nieuwe kans later tijdens de wandeling. Die kansen kwamen er wel, maar de citroenvlinder liet zich niet nooit in vol ornaat fotograferen.

geen citroen

Ondertussen stond ik iedere keer meters verderop te wachten op een moment dat nooit zou komen.

Opeens zag mijn vrouw voor haar op het bospad een rups de weg oversteken. ‘Wow!’, riep ze uit, ‘Dat is een grote rups, daar komt vast een hele mooie vlinder uit’. ‘Ja’, reageerde ik, ‘maar daar gaan we hier niet op staan wachten.’

 

© Kees Endhoven      30/06/2019

 

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.