Kent u het verhaal over een oude boer die weet dat hij binnenkort gaat sterven en zijn boerderij aan een van zijn drie zonen wil overdragen? Maar aan welke zoon? Hij geeft zijn drie zonen de opdracht om één voor één zo snel mogelijk de grote schuur te vullen. De zoon die dit het snelste kan doen, wint de boerderij. De oudste zoon probeert het met balen hooi, maar is de hele dag bezig. De middelste zoon spuit hem vol met graan. Dit kost maar een halve dag. De jongste zoon neemt zijn vader en broers midden in de nacht mee naar de donkere schuur en steekt een kaars aan. Hij vult de schuur met licht, want licht verjaagt elke duisternis.

Een onverwachte ervaring. Toen ik twaalf jaar oud was had ik een bijzondere ervaring die mij ogenschijnlijk zomaar overviel. Ik liep thuis de trap op naar mijn eerste eigen kamer, die mijn ouders voor mij bestemd hadden. Het was zomer en inmiddels einde van de middag. Er was net een heftig conflict geweest in de huiskamer en onmacht overviel me. Blij dat ik mij eindelijk kon terugtrekken uit deze voor mij moeilijke, onbegrijpelijke harde wereld in een kamertje voor mij alleen … Ik voelde haat in mij naar boven komen door het heftige conflict. En wist direct gealarmeerd dat dit zó slecht was. Een innerlijke schreeuw om dit vreselijke gevoel kwijt te raken overrompelde me. En plotsklaps, een kortstondig moment, kreeg ik geheel onverwachts een inkijk in de universele wetten van het bestaan, wat gepaard ging met een diep gelukzalig gevoel van onvoorwaardelijke liefde, totale vrijheid. Eén zijn met al dat is. Een ervaring die ik probeer te vangen in de beperking van woorden. Het was of ik voor een moment loskwam van alle aardse beperkingen, opgenomen in de oneindige cirkel van verbondenheid… leeg en vol tegelijk, trilling… bewustzijn…

Gebeurtenissen van de uiterlijke wereld leiden je zintuigen af, ze worden ertoe aangetrokken, je bezwijkt door ze dingen te laten ervaren. Het is zo moeilijk om de zintuigen te overwinnen. Alhoewel, je gedachten en gevoelens hebben geen vorm. Ze worden als vreugde en verdriet ervaren en daarom kunnen ze gemakkelijker worden beteugeld door je goede wil.

Hein Stufkens dicht in zijn bundel ‘Vrede voor jou’ over deze goede wil:

Steek een kaars aan in het duister, Laat het licht toe in je hart, Maak je handen niet tot vuisten, Streel maar zacht wat is verhard.

Steek een kaars aan in het duister, En zaai vrede waar je gaat, Strek je armen uit en luister, Naar de mens die naast je staat.

Steek een kaars aan in het duister, Eer wat kwetsbaar is en klein, Ga geduldig tot het uiterst, Laat waar jij bent vrede zijn.

© Conchita Willems               22/02/2019

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.