Net als voorgaande jaren doet zich de vraag voor: “waarheen voert de volgende vakantie?”.
Nog steeds kijk ik graag terug op vakanties van de afgelopen jaren. Zo ook op een 10-daagse rondreis door Toscane. Wat een fantastische reis is dat geweest. Het was in 2003, maar het voelt als de dag van gisteren. Ik vond het een heel spannende onderneming, want ik zou alleen in een groepsreis meegaan.
Mijn oudste zoon had me op het Stadionplein in Amsterdam afgezet. Dat was de dichtstbijzijnde opstapplaats en vandaaruit zou ik met nog meer vakantiegangers richting verzamelpunt vertrekken. De chauffeur die deze rit zou verzorgen vond het nodig mij als eenzaam te bestempelen omdat ik de reis alleen geboekt had. Vandaag de dag zou ik daar wel een gepast weerwoord op hebben, maar op dat moment was ik met stomheid geslagen.
Toen we bij het verzamelpunt aankwamen, werd al gauw duidelijk waar iedereen zich moest melden. Na de koffie met gebak werden de nummers van de betreffende bussen bekend gemaakt en konden de koffers ingeladen worden. Gelukkig was de bus niet helemaal vol, waardoor het handjevol alleengaanden een extra ruime zitplaats hadden. Een voordeel daarvan was ook dat ik heel veel van de prachtige omgeving heb meegekregen.
Al gauw bleek dat André, onze chauffeur en tevens reisleider, een heel onderhoudend en zorgzaam persoon was. Het eerste wat saaie stuk vertelde hij van alles over de reis die we gingen maken, de hotels waar we zouden verblijven en over de gewoontes waar we rekening mee dienden te houden. Hij vertelde ook dat het zijn laatste reis van dat seizoen was, maar dat hij er alles aan zou doen om ons het gevoel te geven dat het zijn eerste reis was. Een man naar mijn hart.
Al met al was de eerste dag best vermoeiend. De meesten van de groep waren erg vroeg op pad gegaan en we waren allemaal blij dat we aan het eind van de middag bij ons eerste hotel in Frankrijk aankwamen. Na allemaal ingecheckt te zijn volgde het overheerlijke diner en na nog even wat nazitten ging iedereen toch maar bijtijds naar de hotelkamer. De volgende dag moesten er kilometers gemaakt worden en dus zou de wekker om 6 uur weer afgaan.
Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt werd de reis vervolgd. André wist ook vandaag weer heel veel te vertellen. Natuurlijk was er onderweg genoeg te zien, vooral toen we uiteindelijk Italië binnen reden. Ik was direct verliefd op het land en was vooral blij dat we uiteindelijk in de vroege avond Toscane bereikten. We zouden 7 nachten in een familiehotel in Montecatini verblijven. Wat een chaos, maar wat gemoedelijk en gezellig ook daar! Gerund door 2 zussen en oom Mario, die ’s avonds tijdens het diner op zijn accordeon speelde en ons toezong en vermaakte.
Vanuit dit hotel hebben we een aantal dagtochten gemaakt en hebben heel leuke plaatsen bezocht. Eerst zijn we vlakbij Montecatini naar een wijnproeverij gegaan, waar we hebben genoten van diverse soorten wijn en wat Italiaanse hapjes. Het was achteraf niet zo verwonderlijk dat we na afloop daarvan als één familie met de bus weer terug naar het hotel gingen. Het was of we elkaar al jaren kenden en die saamhorigheid en gezelligheid heeft de hele verdere reis geduurd.
De dagen erna waren er tochten naar onder andere San Gimignano en Siena, Luca en Pisa. Hier werden we vergezeld van Nederlandstalige gidsen die daar woonden en ons meenamen naar schitterende plekjes. Ook zijn we naar La Spezia gegaan, waarvandaan we een heel leuke boottocht hebben gemaakt langs de Cinque Terre.
De dagtocht naar Florence was om nooit te vergeten. Een plaatselijke gids nam ons een paar uur mee naar bijzondere bezienswaardigheden en daarna konden we op eigen gelegenheid wat rondkijken. Dat doe je in Florence niet zomaar, want wat is daar veel te zien en te beleven. Natuurlijk mocht een terrasje na afloop ook niet ontbreken.
Onze laatste avond in Montecatini zijn we met een aantal mensen nog naar ons vaste stekje gegaan en hebben genoten van de laatste uren met elkaar in Italië.
‘s Morgens viel het niet mee om afscheid te nemen van de gastvrije hoteliers, maar aan alle leuke dingen komt een eind. We waren de eerste uren van de terugreis allemaal een beetje stil, want wat hebben we het leuk gehad met elkaar. Gelukkig was er nog een laatste avond in Zuid-Duitsland, maar gek genoeg wil iedereen dan ook wel weer op huis aan.
Uiteindelijk kwamen we de volgende middag weer in Nederland aan, waar we nog een afscheidsdiner hebben gehad en adressen hebben uitgewisseld. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van elkaar.
Een reisleider kan je vakantie maken of breken. André heeft de vakantie gemaakt en gelukkig is er het fotoalbum waar ik regelmatig een blik in werp.
(c)Anneke Haarsma 31/12/17