Moe van alle onverschilligheid, volgens mij is de halve mensheid vergeten hoe iedereen stond te klappen voor de zorg… voor het leven… en als het dan toch niet uitmaakt… Na al die maanden zie ik zo nu en dan weer mijn geliefden, mijn ouders, een zus of vriendin, geen omhelzing, geen zoen, afstand… steeds weer. Maar dankzij al die gezellige onverschilligheid lopen we hier in Rotterdam straks allemaal met mondkapjes…maar wat als

als ik zonder steeds een stap opzij te zetten
je eindelijk weer omarmen kan
zonder dat ik ademhaal
in een verstikkend gordijn
waarin neus en mond
verdwijnen
alsof die twee
nooit hebben bestaan

maar mijn hart klopt nog steeds voor jou

en als de herfst
dit jaar nog vroeger valt
de nieuwe doden
eerder vallen
wat als jij
daar ook toe behoort?
zo moe van al die
onverschilligheid
van achteloos de grenzen
nemen

maar mijn hart klopt voor jou

en hoe vol als straks de zalen wit gevuld
de adem van ons proberen hier te houden
en tot die tijd men liever
zijn mond en neus laat snoeren
om slechts te leven
bij die ene dag
dan kies ik morgen
het ritme van gekrulde lippen
die weer zonder afstand laten
voelen wat ik voel voor jou

mijn hart klopt voor jou

 

© Erica van Vugt        29/07/2020

Wilt u reageren op dit bericht? Gebruik dan de optie ‘Geef een reactie’ hieronder.

NB
Uw mailadres, nodig om de reactie te versturen, wordt niet zichtbaar weergegeven en blijft expliciet alleen bekend bij het Nederlands Blog Initiatief. Hierop is de Algemene Verordening Gegevensbescherming van toepassing.

Uw reactie wordt niet direct weergegeven; deze wordt eerst beoordeeld door het Nederlands Blog Initiatief.